Annemoon (52) heeft een niertransplantatie ondergaan. Met ups en downs herpakt ze haar leven als alleenstaande moeder van Theodor van 21 en Joaquim van 17. Ze neemt ons mee in het proces van haar nierziekte en hoe die begon. Ze was toen 43 en cabaretier, dromend van een doorbraak. Wat kwam er terecht van deze carrière, hoe werd ze een steeds vermoeidere moeder en geroutineerder patiënt? Ze vertelt het ons zo eerlijk mogelijk.
Dagboek
Hoe ik het verklootte
Erik, mijn lat-geliefde, is knap en grappig, wat een zeldzame combinatie is. Hij heeft zwarte krullen, groene ogen, geen eigen kinderen en is dol op mijn zoons. Erik neemt de ernstige oudste serieus, het lawaai van de jongste erbij en we zijn een gelukkig viertal als hij er is. Dat is niet zo vaak, want hij is bioloog, schimmelexpert. En dat brengt met zich mee dat hij steeds onderzoek moet doen naar zeldzame schimmels in het buitenland.
Lees verderDeal with it
De nierenman heet nefroloog. Deze is een genetisch nefroloog, dat is een speciale soort. Hij zit in een kamertje met uitzicht op een knooppunt van snelwegen waar ik vaak nietsvermoedend overheen raas. Ik zal dat nooit meer doen omdat ik nu weet dat er een nefroloog over waakt.
Lees verderHelp, het is erfelijk
Mijn zus, die collega transplant is, noemt onze ziekte ‘the curse’. ‘Saar heeft de curse,’ vertelt ze. Haar zwangere dochter Saar, 28 jaar, heeft zich laten testen om eventueel donor te kunnen zijn voor haar broer Koen, nierpatiënt. Maar nu blijkt ze zelf ook drager van ons defecte familie-gen. Ik kauw op dit slechte nieuws. En op het woord.
Lees verderChronisch kwartetten
‘Mag ik van jou: En, ben je nu al beter?’ ‘Nee, die heb ik niet. Mag ik dan: Moet je niet gewoon meer naar buiten? Ja? En heb je ook: Slaap je wel genoeg? En heb je dan toevallig ook: Je slaapt waarschijnlijk te veel?’
Lees verderFlashback (2)
‘O’, zeg ik, omdat ik niet weet hoe zo’n CT-scan werkt. Mijn idee daarvan is dat er altijd even een arts komt om te checken of je het leuk hebt. Een jonge brunette die net niet mijn dochter had kunnen zijn, verschijnt aan mijn voeteneind: ‘Hallo, ik ben de dokter.’
Lees verderFlashback: zeven jaar eerder
Ik heb een raar hart en hoewel mijn huisarts me verdenkt van stress, stuurt hij me toch naar een cardioloog met een baard die me laat fietsen.
Lees verderZeuren
‘Wat een optimisme.’ ‘Je gaat er zo positief mee om, knap hoor.’ Positief blijven, dat is toch mijn stiekeme streven. Ik heb het super zwaar, maar je hoort me er niet over. Nee, ik klaag niet. Vooral met niet-patiënten is het van belang de juiste toon te vinden. Hoe vind ik de pakkendste soundbyte over ziek-zijn? Hoe vermijd ik gezeur? Hoe houd ik het leuk?
Lees verderOver kabouters en konijnenbaby's
Ik weet precies hoe het zit en ik overzie het totaal niet. Ik weet bijvoorbeeld zeker dat ik weer kan werken, een half jaar na de transplantatie. Het gaat zo goed, beter dan ooit, ik kan de hele wereld aan.
Lees verderDagboek van een nierpatiënt
'Ik pak mijn rolkoffer in met mijn nieuw gekochte pyjama’s. Ik kan absoluut niet verder denken dan tot De Transplantatie, erna blijft vaag." Annemoon (51) heeft een jaar geleden een niertransplantatie ondergaan. Met ups en downs herpakt ze haar leven. Voor ons hield ze een dagboek bij.
Lees verderZoiets vraag je toch niet? Maar ik heb het wél gedaan
Lieve vrienden, Ik zit voor de kachel, waarin ik een vuurtje heb gemaakt met inmiddels mooi gelijkmatige vlammen. Ik zit er al een tijdje naar te staren. Dit is een brief met een ingrijpende vraag, waar ik al vijf jaar tegenaan hik. Ik wil voorop stellen, dat elk antwoord goed is.
Lees verder