Flashback: zeven jaar eerder

In mijn BH trap ik me halfdood op een  fiets die aan de grond geschroefd staat tegenover een desk met zusters. Ik foeter in het ritme van de trappers op het halfdood gaan. Naast me fietst een mevrouw die vrolijk blijft praten, ze schept op over wat een makkie zo’n inspanningsproef is.

Een blonde zuster moedigt me aan. Ze is fris, met blozende wangen en heldere ogen, alsof het steeds tussen zieken verkeren positief  inwerkt op haar vitaliteit die er in onbehoorlijke hoeveelheden vanaf spat.  

Voor ik een grap kan bedenken, zijn mijn  minuten op de nepfiets om en buigt ze zich met de andere kerngezonde dames  in het wit over de film van mijn hart.  

‘Er is enige onrust waarneembaar,’ zegt  de baardige cardioloog. ‘Je hebt een erg goede conditie. Bovengemiddeld goed gefietst.’ Ik trek een blij gezicht en dat  lijkt hem overdreven. ‘Ja, vergeleken met alle vrouwen van jouw leeftijd hè, dus ook de extreem luien. Maar we zien wel wat onrust. We gaan een CT-scan maken.’

Gisteravond heb ik mijn cabaretvoorstelling gespeeld. Halflege zaal, maar er was ook een belangrijke voetbalwedstrijd op tv, dat rekenen we mee. Het applaus was tamelijk warm en niet al te kort.  

Vanochtend kon ik de weg naar de  ziekenhuisafdeling niet direct vinden, uiteindelijk kom ik binnen gerend. De vitaliteit straalt eraf en mijn wilde haren zeggen: ‘zie hier, een gezonde vrouw vol energie.’

Ik meld me op de dagopname, met de  vaste beveiligingscode: Annemoonwellekensdriezesvijfenzeventig. Een verpleegster bevestigt dat ik ik ben. Het komt ook om mijn pols, voor als ik het vergeet. Ze stopt me in een bed met kraakheldere lakens, waar ze een infuus met vloeistof naast zet, dat ze in mijn arm hangt.  

‘Er komt zo even een dokter,’ zegt ze.  

Een aflevering van dit vervolgverhaal  gemist? Lees alle afleveringen van het Dagboek van een nierpatiënt.