Selecteer de tekst die je wilt vertalen en kies 'Vertalen'. Kies vervolgens de gewenste taal. Je kunt de vertaalde tekst beluisteren of lezen.
11 september 2025
‘O’, zeg ik, omdat ik niet weet hoe zo’n CT-scan werkt. Mijn idee daarvan is dat er altijd even een arts komt om te checken of je het leuk hebt. Een jonge brunette die net niet mijn dochter had kunnen zijn, verschijnt aan mijn voeteneind: ‘Hallo, ik ben de dokter.’
Zo te zien is ze nog niet erg bedreven in dit deel van haar vak. Ze oefent vandaag: ‘Uw nieren werken heel slecht’, zegt ze. ‘U hebt nierfalen.’ ‘O’, antwoord ik.
Daarna kijkt het meisje zo oncomfortabel dat ik probeer haar op te beuren. ‘Joh, geen verrassing. Heel veel mensen hebben nierfalen. Mijn halve familie heeft het.’ Ze blijft ongemakkelijk. ‘Patiënt is niet verbaasd’, tikt ze in het dossier. En vanaf dat moment is het echt. Ik ben officieel patiënt.
Na het maken van de CT-scan word ik in een rolstoel gezet. En nu sta ik geparkeerd in een rommelig soort bijkeuken, voor de deur van de scankamer. Ik word overweldigd door totalitaire vermoeidheid. Uren blijf ik er zitten, alsof ik eigenlijk acuut stervende ben. Doodsoorzaak? Ja, ze had nierfalen.
Ik laat Erik beloven dat hij zijn beide nieren aan mij afstaat en hij belooft het, in ruil voor duizendjes
Wie zorgt er voor de jongens als ik er niet meer ben? Ik ben met mijn werk nog niet doorgebroken. Wat heb ik bereikt in mijn leven? Zou Theodor de Stoere het redden zonder mij? En Joaquim doet wel zo wereldwijs maar hij is pas negen hè. Hij zuigt nog op zijn duim en hij is bang voor haaien op de bodem van het zwembad.
Mijn partner Erik, die buiten op een bankje zat te wachten, zweert dat het maar een paar minuten waren, gewoon eventjes wachten. We maken grappen. Ik laat Erik beloven dat hij zijn beide nieren aan mij afstaat en hij belooft het, in ruil voor duizendjes.
De verpleegster die een zak met spoelwater aan mijn infuusstandaard hangt, omdat mijn nieren de contrastvloeistof niet kunnen afvoeren – de losers – glimlacht dat ze het knap vindt dat ik zo vrolijk ben.
‘Leuk hoor, hoe jullie het oppakken.’ Ja, leuk ben ik. Inderdaad, enorm leuk. Dat is ook mijn vak, hè? Erik gaat weg, belangrijke dingen doen, en ik stuur appjes aan mijn familieleden met het nieuws. Nuchtere appjes. Opvallend hoe weinig licht er in de zaal is. Maar goed, het is natuurlijk ook de duistere tijd van het jaar. Erg duister mag ik wel zeggen. Wat zei ze nou!? Nierfalen!?
Een aflevering van dit vervolgverhaal gemist? Lees alle afleveringen van het Dagboek van een nierpatiënt.
Annemoon (51) heeft een jaar geleden een niertransplantatie ondergaan. Met ups en downs herpakt ze haar leven als moeder van Theodor van 20 en Joaquim van 16, als partner van Erik en als uitvaartleider.
Ze neemt ons mee in het proces van haar nierziekte en hoe die begon. Ze was toen 43 en cabaretier, dromend van een doorbraak.
Wat kwam er terecht van deze carrière, hoe werd ze een steeds vermoeidere moeder en geroutineerder patiënt? Ze vertelt het ons zo eerlijk mogelijk.
Op onze sociale media ontmoet je andere nierpatiënten, kun je je vragen stellen en ervaringen uitwisselen.
