Dagboek van een nierpatiënt

Goud, zwart en alles daartussen

Ik pak mijn rolkoffer in met mijn nieuw gekochte pyjama’s. Ik kan absoluut niet verder denken dan tot De Transplantatie, erna blijft vaag.

Erna? Er schijnen bakken licht op de gouden bergen, ik heb het nooit meer koud, zal nooit meer vermoeid verschrompelen. Ik zal lachend toekomstplannen maken, heel gewoon, vanzelfsprekend, omdat ik een leven voor me heb.

Erna? Er is geen erna, want de nieuwe nier stoot af en ik bezwijk aan de medicijnen. Die koffer staat op mijn kamer naast een bureau met in een la een testament en wachtwoorden en informatie voor wie mijn kinderen zal opvangen, als dan.

Wat volgt zijn de eerste waggelende stapjes, waarbij ik met witte knokkels de infuuspaal vastgrijp om niet te huilen naast Cees-met-een-C of Margreet-met-de-paardenstaart, ‘hup, mobiliseren jij,’ tot vijftien kilometer vrolijk kletsend met mijn geliefde door de rivierklei banjeren.

De euforie van elke keer iets meer, iets makkelijker. Ook paniek soms, en twijfel. Die stomme klotemedicijnen elke dag. Bijwerkingen. Is dit pil nummer een, twee of acht waardoor ik me zo appelig voel, of een fatale infectie?

‘Waar is mama?’ ‘O, bloedprikken ofzo.’ Alweer een virus, alweer een ontsteking. Hyper van dit, down van dat. Zal alles goed gaan? Blijft ie zitten? Doe ik het goed? Mag dit, is dit gevaarlijk, hoe moet dit?

Maanden verder. Wat blijkt? Mijn twee scenario’s, de gouden en de zwarte, zijn allebei niet waar. Ik huppel niet over gouden bergen en ik ben niet dood. Ik heb meer energie dan ik in jaren had, maar ben vaak moe. Ik voel me goed maar vaak slecht. Ik ben blij en pieker veel. Ik leef nog, ik leef mijn godsgeschenk. De Tweede Ronde. En dat is wat telt, zoals ik elke dag weer opnieuw onthoud. Het is niet goud. Niet zwart. Maar levend.

Benieuwd hoe het verder gaat? Lees de andere afleveringen van het Dagboek van een nierpatiënt.