Onze inspirator: Willem Kolff

'Dit moet beter kunnen', besloot professor Willem Johan Kolff toen hij vlak voor de Tweede Wereldoorlog lijdzaam moest toezien hoe een nierpatiënt aan zijn ziekte overleed. In het stadsziekenhuis van Kampen startte Kolff in de oorlog de ontwikkeling van de kunstnier, met een waterpomp uit een T-Ford, de overblijfselen van een neergeschoten vliegtuig en worstenvel van een plaatselijke slager. 'Niets is te gek, totdat het tegendeel is bewezen', vond hij, toen collega-artsen twijfels uitten over de haalbaarheid van het project.

In 1943 vond Kolff de kunstnier uit en behandelde hij zijn eerste patiënt. In 1945 wist hij voor het eerst een patiënt  met zijn kunstnier het leven te redden. Sindsdien hebben meer dan 20 miljoen mensen hun leven te danken gehad aan dialyse.

Inspiratie uit gedrevenheid

Vanwege zijn gedrevenheid en doorzettingsvermogen is professor Willem Kolff een blijvende inspiratiebron voor de Nierstichting. In zijn geest blijven we werken aan een beter leven voor nierpatiënten.

Kolffs vastberadenheid en enorme betrokkenheid zijn herkenbaar in de manier waarop de Nierstichting opkomt voor de belangen van nierpatiënten. Vanuit de gemeenschappelijke overtuiging dat er altijd ruimte is voor verbetering en innovatie, als je je vastberaden inzet voor nieuwe oplossingen. Oplossingen die bijdragen aan minder nierziekten, betere behandelingen en een beter leven van nierpatiënten.

Start Nierstichting: dialyse voor alle patiënten

In 1967 werd de Nierstichting opgericht, door een accountant en een internist. Net als Kolff vonden zij het onbegrijpelijk dat ernstig zieke nierpatiënten overleden omdat zij niet de behandeling kregen die zij nodig hadden. In 1968 werden de eerste inzamelingsacties gehouden, zodat meer dialyseapparatuur beschikbaar kwam en nierpatiënten in leven konden blijven. Professor Willem Johan Kolff was erelid van de Nierstichting, van 1991 tot aan zijn dood in 2009.

Kunstnier en meer

Willem Johan Kolff is het bekendst als uitvinder van de kunstnier, maar ook van het kunsthart (1957) en hij stond mede aan de basis van een hartlongmachine (1956). Hij wordt wel de ‘Vader van de Kunstorganen’ genoemd want hij werkte ook aan kunstmatig zien en horen.