Prya

Schrikken
Prya is geboren met één nier. ‘Daar kun je heel oud mee worden’, zeiden de artsen destijds. Maar naarmate ik ouder werd, kreeg ik refluxklachten. Vanuit mijn nier stroomde de urine dan terug mijn blaas in, met nare ontstekingen als gevolg. Toen ik me om onverklaarbare redenen steeds vaker moe voelde, ben ik naar de huisarts gegaan. Daar bleek dat mijn nier nog maar voor 15 procent werkte. Ik schrok me kapot. Wat nu? Ik was pas 23, studeerde nog, had samen met mijn man een zoontje van 2 en nog zóveel toekomstplannen.’ 

Tierelier
Met een streng dieet weet Prya dialyse nog een paar jaar te rekken. Maar in 2016 moet ze er toch aan geloven. In afwachting van een donornier, die zich uit onverwachtse hoek ook  aandient. ‘Toen de nood echt aan de man was, deed ik een Facebookoproep. In die periode bezocht mijn zoontje af en toe een gastoudergezin. Het was de papa van deze familie, die mij zijn nier aanbood. Ongelofelijk lief en bijzonder. Mijn transplantatie is via een cross-over nierdonatie gegaan. De nieuwe nier deed het meteen als een tierelier.’

‘Het allerergste vind ik dat ik er niet voor mijn kind kan zijn. Hij heeft mij nodig.’

Ziekenhuisbacterie
Zes dagen na de transplantatie mag Prya naar huis, maar plotselinge hoge koorts doet anders beslissen. ‘Ik bleek besmet te zijn met een ziekenhuisbacterie, waardoor ik toch moest blijven.’ Tal van tegenslagen stapelen zich vanaf dat moment op. ‘In een half jaar tijd volgde 16 antibiotica-kuren. Ik was meer in het ziekenhuis dan thuis. Zo goed als alle feestdagen heb ik er gevierd. En ik miste mijn man en kind verschrikkelijk.’

Onvermoeibaar moederen
Door de impact van haar nierziekte kan Prya niet de moeder zijn die ze zich had voorgesteld. ‘Wat ik het allerergste vind is dat mijn kind mij nodig heeft, maar ik er niet volledig voor hem ben. Omdat ik of in het ziekenhuis lig, moe ben of bij moet komen van een dialysebehandeling. Als moeder moet je er kunnen zijn voor je kind. Punt. Je zoon bijstaan bij schoolprojecten, aanmoedigen bij sportwedstrijden. Of gewoon samen een filmpje kijken op de bank, zonder naast je mannetje in slaap te vallen. Je wil onvermoeibaar moederen.’

Door mijn ziekte heeft mijn zoon geen onbezorgde jeugd. In zijn achterhoofd sluimert die angst dat een donornier voor zijn moeder niet op tijd komt. Daar voel ik me heel schuldig over. En ook is er altijd wat. Toen hij moest afzwemmen bijvoorbeeld. En ik zo ziek was dat ik moest overgeven op de parkeerplaats. Of ons reisje naar Euro Disney, dat op de valreep sneuvelde. Hij had zich er zo op verheugd, maar ik was weer te ziek.’

Pauzeknop
Inmiddels is Prya haar beide nieren kwijt. ‘Toen uiteindelijk duidelijk werd dat mijn eigen nier de bron van infectie was, hebben ze hem verwijderd. Ik was amper bekomen van alles, toen een maand later mijn lichaam de donornier dreigde af te stoten. Met man, macht en paardenmiddelen probeerden de artsen dit te voorkomen. Maar zelfs een zware afstotingskuur op de IC had geen effect. Waardoor niet veel later ook de donornier eruit moest. In plaats van even op een pauzeknop te kunnen drukken, zette ik me schrap voor een volgend, intensief behandelingstraject: dialyse.’

Blijven dromen
Door de eerdere transplantatie en vele bloedtransfusies, bezit het lijf van Prya veel antistoffen. De aanwezigheid hiervan verkleint de kans op een passende donornier. ‘Ze hebben wel eens tegen me gezegd dat het wel tien jaar kan duren voor er een nier voor mij is. Maar ik zeg altijd: de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Er moet toch een oplossing komen voor mij en mijn gezin? Tot die tijd probeer ik zo positief mogelijk in het leven te staan. En te blijven dromen over de toekomst. Dat geeft mij de kracht om ervoor te blijven gaan.'