Ode aan mijn oma Loes

Ik zie mezelf nog zitten in een ronde, bruine mand. Precies groot genoeg om in te zitten en lekker in te spelen. Recht tegenover mij, in een grote leren stoel, mijn oma Loes. Ik, kijkend naar haar en zij naar mij. Vol liefde. Deze manier van verbinding was typerend voor onze fijne momenten samen. Ik genoot altijd met volle teugen van haar aandacht. Totdat ik merkte dat het niet zo goed ging met oma. Soms moest ze zelfs naar het ziekenhuis toe. Waarom wist ik niet precies, ik was toen nog een kleuter.

Na zware tijd het mooiste cadeau
De reden hiervan was dat mijn oma aan de nierziekte ADPK bleek te lijden, wat staat voor autosomaal dominant polycystic kidney disease. Een erfelijke aandoening, waarbij er cysten of met vocht gevulde blaasjes in de nieren ontstaan. Hierdoor verslechtert de nierfunctie en kunnen de nieren er uiteindelijk mee stoppen. Dit gebeurde bij mijn oma, waardoor ze op haar 54e begon met buikspoelingen. Maar, door complicaties die ontstonden, moest ze hier na een poosje alweer mee stoppen en aan de hemodialyse. Hiervoor bezocht ze 3 keer per week het ziekenhuis. Urenlang lag ze daar dan aan een grote machine. Inmiddels stond ze gelukkig op de wachtlijst voor een donornier.

Ongeveer 4 jaar later, kreeg mijn oma van haar dochter het mooiste cadeau denkbaar. Mijn tante schonk haar een nier. Oma knapte weer op, werd steeds fitter en kon weer meedoen. Met de donornier kreeg ze haar leven terug. Zo stond ze iedere dag weer enthousiast voor het raam te zwaaien, als ik onderweg naar school langs haar huis fietste. Haar passie voor tennis, bridgen, tuinieren en fietstochten pakte ze vol energie weer op. En ook uitstapjes en vakanties in binnen- en buitenland werden weer mogelijk. Waar ze samen met opa, familie of vrienden ontzettend van genoot.

Voortleven
Oma Loes is 75 jaar als ze opnieuw ziek wordt. Dit keer treft haar een hersentumor, die helaas ongeneeslijk is. Een half jaar later overlijdt ze aan de gevolgen hiervan. Mijn oma is altijd erg betrokken bij anderen geweest. Het liefst zorgde ze voor iedereen.

Eén van haar wensen was om iets te kunnen betekenen voor andere nierpatiënten. Vlak voor haar overlijden, vertelde ze ons dat ze geen bloemen wilde op haar uitvaart. ‘Vraag liever om een donatie voor de Nierstichting’, zei ze tegen ons. Oma was vastbesloten. Ze wist immers hoe het was om nierpatiënt te zijn. Op de uitvaartceremonie stonden dan ook twee collectebussen. Ondanks de besloten kring, waarmee we afscheid van haar namen, zamelde mijn overleden oma een mooi bedrag in. Waarmee ze hopelijk voortleeft in de harten van andere nierpatiënten.

Ik heb het geluk dat ik mocht opgroeien in de nabijheid van mijn oma, dankzij alle wetenschappelijke kennis die door onderzoek is opgedaan. Toch blijft verder onderzoek nodig om volgende generaties nierpatiënten nog beter te kunnen helpen. En meer kwaliteit van leven te bieden. Ik ben oma Loes heel dankbaar voor al haar liefde, de mooie herinneringen samen en dit prachtige gebaar aan de Nierstichting. Ik hoop dat velen haar voorbeeld zullen volgen. Mij heeft ze alvast in ieder geval overtuigd.

Denise, kleindochter van oma Loes