Patrick

‘Ik sliep nog half toen ik de telefoon opnam en hoorde dat er een nier voor mij was gevonden’, vertelt Patrick, die zich sinds een paar weken een heel ander mens voelt. “Weten jullie het zeker?”, wil hij weten. Want een vergelijkbaar belletje vorig jaar, leidde tot een flinke telleurstelling. De donornier bleek toen niet op de zeldzame antistoffen getest te zijn. “We zijn overtuigd”, is het antwoord dat Patrick krijgt.

Als hij samen met zijn vrouw Tamara diezelfde ochtend in het Rotterdamse ziekenhuis aankomt, ligt alles al klaar. Patrick: ‘Iedereen was al op de hoogte en het zorgpersoneel riep: “Wat een wonder, wat een wonder.” En dat is het ook écht. Want door afwijkende antistoffen in mijn bloed, die ontstaan zijn na twee eerdere transplantaties, is de kans op een match voor mij 1 op 1,5 miljoen.’

Van sportieve tiener naar nierpatiënt
Patrick is net zeventien als bij hem een ernstige nierziekte (nefrotisch syndroom) wordt ontdekt en hij moet dialyseren. ‘Plotseling was het allemaal afgelopen voor me. Van een actieve, jonge gozer veranderde ik zo maar in een nierpatiënt met beperkingen. Waardoor ik moest stoppen met zo ongeveer alles wat ik leuk vond. Dat was onvoorstelbaar heftig.’
Patrick kan zijn geluk dan ook niet op als hij enkele jaren later een nier krijgt van zijn oma.  Helaas stoot zijn lichaam de nier al binnen een klein jaar af. Twee jaar later krijgt hij een nier van zijn moeder en deze houdt het tien jaar vol. ‘De nierziekte ontwikkelde zich ook in deze nier, waardoor hij er uiteindelijk mee stopte en ik weer aan de dialyse moest.’

Wrak op de bank
In de jaren die volgen brokkelt het lichaam van Patrick steeds verder af. Zelfs de kracht om een potje appelmoes open te draaien, ontbreekt hem. ‘Met mijn jongens stoeien of voetballen, kon ik niet meer. Door jaren van dialyseren, kreeg ook mijn hart een optater. In plaats van een fitte papa, zat ik als een wrak op de bank. Uitgewrongen en altijd moe. Daar had ik het heel moeilijk mee.’
De liefde voor zijn vrouw en kinderen maakt dat Patrick vol weet te houden. ‘Mijn jongens zien opgroeien, oud worden met Tamara en misschien wel opa worden. Ik wil dat zo graag… Ook al was de kans op een nieuwe nier miniem, hoop heb ik altijd gehouden.’

Huilmomentje
In de laatste week van juni 2021 is het dan eindelijk zover: in het uiterste puntje van Europa wordt voor Patrick de juiste donornier gevonden. ‘Toen Tamara en ik hoorden dat ik mijn operatiejasje eindelijk aan mocht trekken, was dat voor ons een huilmomentje. Er ging nu eindelijk gebeuren waar we zo ontzettend lang van hebben gedroomd.’

De niertransplantatie slaagt en de donornier doet het super. Maar, door complicaties tijdens de operatie herstelt Patrick traag. ‘Het vat waar de nier op aangesloten moest worden, bleek te kort. Hierdoor duurde de transplantatie drie uur langer dan gepland, met een zenuwbeschadiging in mijn bovenbeen als gevolg. De eerste weken heb ik het uitgegild van de pijn. Gelukkig gaat het door fysiotherapie nu beter en kan ik eindelijk genieten van mijn nieuwe nier.’

Dankbaar
Van wie Patrick zijn geschenk uit de hemel kreeg, is hem onbekend. ‘Ik weet alleen dat de nier van een overleden donor was, die in het buitenland woonde. Ik fantaseer regelmatig over deze persoon en over zijn of haar familie. Dankzij hen heb ik een kans gekregen, die eigenlijk niet bestond. Iedere ochtend en iedere avond bedank ik deze mensen hiervoor in stilte.’
Binnenkort wil Patrick met zijn arts bespreken hoe hij de nabestaanden van zijn donor kan bedanken in een brief. ‘Ik wil ze vertellen hoe erg ik het vind dat ze hun dierbare verloren zijn. En ze laten weten dat ik onbeschrijflijk dankbaar ben en iedere dag aan ze denk. Doordat ik de nier van hun geliefde heb gekregen, kan ik er weer zijn voor mijn vrouw en kinderen. En de dingen weer doen, die voor anderen zo vanzelfsprekend zijn. Zij gaven mij een wonder.’