Van vader op vader

Foto: Peter Snaterse

Jeroen: ‘Vanaf mijn 18de sta ik ingeschreven in het donorregister, het onderwerp ‘orgaandonatie’ heb ik altijd interessant gevonden. Lezen over de impact van nierziekte op het dagelijks leven van Johan, vind ik heel aangrijpend. We zijn even oud en hebben allebei twee kleine kinderen, we zitten in dezelfde levensfase. Verschil is dat de nieren van Johan nu zo slecht werken dat hij op het punt staat te starten met dialyseren, terwijl ik kerngezond ben.’

‘Eigenlijk wil ik onderzoeken of ik Johan kan helpen. Ik bespreek dit met mijn vrouw en zij zegt: Als je dat echt wilt, dan moet je gelijk reageren. Want als je dat niet doet, gaat de dagelijkse hectiek weer door. Voor je het weet, ben je dan alweer bezig met wat anders.

Dus stuur ik een mail naar de redactie van de krant. Daarop volgt een belafspraak met de vrouw van Johan, waarna ik me bij het transplantatiecentrum meld. Screenings wijzen uit dat Johan en ik een medische match hebben en dat ik geschikt ben als donor. We krijgen groen licht voor een transplantatie.

Samen met mijn vrouw leg ik de kinderen uit wat er gaat gebeuren met papa. Van de  oudste krijgen we ‘simpele’ vragen als: kan je dan met één nier leven? Waarom heb je er dan twee? De kinderlogica komt dan om de hoek kijken en samen probeer je te zoeken naar antwoorden. Ondersteunend materiaal als een stripboek zou hierbij kunnen helpen. Zodat je op een leuke, speelse manier informatie kunt geven.

Ik besluit de kinderen een dagje mee te nemen naar voorbereidende onderzoeken. Ze zijn constant onder de indruk en vinden alles reuze interessant.’ 

‘Van tevoren kun je je niet voorstellen hoe zo’n operatie verloopt en hoe je herstel daarna zal zijn. In het najaar staan de operaties gepland en neemt de spanning toe. Eind september is het zover. ’s Morgens vroeg word ik geopereerd en wanneer ik wakker word, is Johan al richting operatiekamer. Aan het begin van de avond hoor ik dat de operatie goed is gegaan.

Een dag later mag ik Johan zien, we worden met de bedden naar elkaar toe gereden. Hij is best emotioneel, ikzelf daarentegen beleef alles wat nuchterder. Ik vind het fijn om Johan te zien en ben vooral blij dat hij er redelijk goed bij ligt. Bij mij overheerst constant het teamgevoel, ik wil dat hij weer kan gaan genieten van zijn leven en daar werken we met zijn tweeën naartoe.

Na twee nachten in het ziekenhuis mag ik naar huis. Johan laat ik met een gerust hart achter. Na de donatie is de enige zorg die ik heb of de getransplanteerde nier het allemaal wel goed oppakt. Andere mogelijke risico’s vergeet ik. Totdat ik hoor dat Johan met spoed twee keer is geopereerd.

Dit valt mij rauw op het dak. Het zou toch niet zo zijn dat ik iemand probeer te helpen en dat hij het dan niet redt?’

‘Na de operatie zijn mijn beide jongens blij om mij weer te zien. Bij de wondverzorging laat ik hen de pleisters en de wondjes op mijn buik zien. Dat maakt toch wel indruk. Vooral de oudste begrijpt goed dat ik een soort van ziek ben en allebei mijn kinderen nemen meteen een heel verzorgende houding aan.

Ik denk dat het goed voor hen is om te beseffen dat gezondheid niet vanzelfsprekend is voor iedereen. En als kinderen al op jonge leeftijd te maken krijgen met de mogelijkheden van nierdonatie bij leven: wie weet wat voor positief effect dit kan hebben op het verkrijgen van meer orgaandonoren?’

‘In eerste instantie kreeg ik geschrokken of verbaasde reacties op mijn plannen voor het afstaan van mijn nier. Later, toen ik mensen meer meenam in mijn traject, snapten ze beter wat het nou precies inhoudt en draaiden ze gelukkig bij.

Veel mensen vinden het moeilijk zo’n keuze in één keer te begrijpen, vaak omdat het ver van hen afstaat. Het riep reacties op als: Je hebt kinderen, je kent diegene niet. Of: Waarom zou je dat doen?

Wanneer ik nu de balans opmaak, zou ik zo weer mijn nier doneren, het is mij alles meegevallen. En ik blijf mij ervoor inzetten dat mensen meer gaan nadenken en stil staan bij het tekort aan orgaandonoren.’