Johan vond een nierdonor via een oproep in de krant

Foto: Pim Mul

‘Vanwege een erfelijke nieraandoening in onze familie is een donornier krijgen via mensen uit mijn directe kring lastig’, begint Johan. ‘Mijn vrouw kwam daarom met het idee de krant aan te schrijven. Eerst wilde ik dit niet, voor m’n gevoel moest ik zo met de billen bloot: heel Nederland komt dan te weten wie ik ben en wat ik mankeer. Uiteindelijk trekken gedachten aan mijn twee jonge kinderen mij over de streep: ik wil er alles aan doen om hen in goede gezondheid te zien opgroeien. 

Op mijn verhaal en oproep in de krant volgde slechts één reactie, afkomstig van een onbekende man die Jeroen heet. Wat is de kans dat dit gaat slagen, schiet er door me heen.’ 

‘Een spannend jaar volgt. Jeroen ondergaat allerlei onderzoeken om helder te krijgen of hij een geschikte donor voor mij zou kunnen zijn. Spannend voor ons allebei. Er hoeft maar één uitslag af te wijken en het hele feest gaat niet door. Daarom ben ik voorzichtig en vertel ik de mensen om mij heen nog niet dat ik een donor heb gevonden.

Telkens als Jeroen naar het ziekenhuis gaat, ben ik bang voor slecht nieuws. Maar dat komt gelukkig niet. Dan is het verlossende telefoontje daar. Na zijn laatste onderzoek belt een blije Jeroen mij op. We hebben voor 100% groen licht en de operatiedata kunnen worden gepland. Wat een opluchting!’

‘In deze periode heb ik veel gesprekken met mijn vader. Hij heeft namelijk een niertransplantatie gehad toen ik 1 jaar oud was. Dit heb ik dus niet bewust meegemaakt en ik kan me niet heugen dat we wij als gezin dingen niet konden doen, omdat mijn vaders gezondheid dat niet toeliet.

Net als andere gezinnen gingen we op vakantie of een dagje uit. Hoe hij ons heeft grootgebracht en met zijn nierziekte omgaat, is voor mij een enorm houvast in de aanloop naar mijn eigen transplantatie. Deze gedachte geeft rust. Een beter voorbeeld dan mijn eigen vader kan ik niet hebben.’ 

‘Eind najaar is het zo ver en vindt de transplantatie plaats. Helaas krijg ik complicaties, zoals een longembolie en bloedingen. Hierdoor verblijf ik uiteindelijk drieënhalve week in het ziekenhuis en onderga ik een aantal spoedoperaties. Een aanslag op mijn lichaam, waardoor mijn  herstel langer gaat duren. Gelukkig slaat de nier wél goed aan. Mijn nierfunctie gaat naar 60% en de uitslagen zijn stabiel, Toch vind ik iedere controle weer even spannend, zeker na alle complicaties.

Heel voorzichtig kijk ik naar de toekomst en dagdroom ik van een dagje op stap met de kinderen. Weer meedoen aan de maatschappij, daar kijk ik erg naar uit. Door energiegebrek heb ik de laatste jaren namelijk veel moeten missen.’ 

‘De dankbaarheid voor wat Jeroen mij heeft geschonken, zit diep. Ik kan hem op geen enkele manier terugbetalen. Dat zijn nierdonatie voor hem heel normaal en vanzelfsprekend is, maakt de situatie voor mij wel wat makkelijker. Jeroen weet dat ik hem op een ludieke wijze zou willen bedanken. Maar van hem hoef ik niks geks te doen; dat de transplantatie gelukt is, daar draait het om wat hem betreft. Als ik heel eerlijk ben, durf ik niet te zeggen of ikzelf een nier zou afstaan aan een vreemde.

Op de dag van onze operaties hebben Jeroen en ik elkaar voor het eerst in het echt ontmoet, inmiddels is hij degene met wie ik het meest app en bel. En dan te bedenken dat we nog geen jaar terug volstrekt vreemden voor elkaar waren. Hoe het ook afloopt, ik ben Jeroen eeuwig dankbaar.’