Vrijdagochtend na een paar uurtjes te hebben geslapen werd ik wakker op de afdeling Nierziekte. Hier begon het standaard ritueeltje wat elke dag moest gebeuren: Temperatuur en bloeddruk meten, medicatie geven/controleren, bloedprikken, wegen in de rolstoel, ontbijten, wassen en dan even rust. Omdat ik in de nacht al verplaatst was van de PACU naar de afdeling mocht ik direct uit bed om te wegen. Ik was zo slim om niet mijn morfinepomp te gebruiken, dus het was wel wat pijnlijk en niet heel erg fijn. Gelukkig vond de verpleging dat ik al soepel het bed uitkwam, voor iemand die de dag ervoor een transplantatie heeft ondergaan. De arts kwam langs en vertelde dat de nier goed was aangeslagen en zijn werk aan het doen was. Ze vertelde daarna dat mijn schoonmoeder(de donor) later op de dag even langs zou komen. Via de app hadden we al wat contact gehad, maar ik vond het wel leuk om haar ook even te zien.
Zo geschiedde dat na de lunch we in de tweepersoonskamer met zijn drieën lagen. Ik schrok wel even, want mijn schoonmoeder zag er niet echt fit uit. Eigenlijk zag ze er best slecht uit en ik voel me ondanks alles best goed. Ze hadden ons wel vertelt van tevoren dat ik me sowieso beter zou gaan voelen en dat de donor zich slechter zou voelen. Maar als je elkaar dan zo ziet, dan doet het wel wat met je. Gelukkig konden we wat grapjes maken en ik had samen met mijn vriendin een kaartje geschreven en een mooie ketting gekocht als herinnering aan dit mooie moment. Na een uurtje ging ze weer naar haar eigen afdeling en begon bij mij het bezoekuur.
Het was erg fijn dat er allemaal vrienden en familie langs kwamen en tot aan 20uur ging het bezoek lekker door. Jammer genoeg had ik maar weinig quality time met mijn vriendin, maar we hadden elkaar nog wel even alleen gesproken aan het einde van het bezoekuur. Het was ook wel erg vermoeiend en ik dacht dat is wel fijn, dan kan ik vannacht vast heel goed slapen. Helaas was dat niet echt het geval, maar met 6 uurtjes slapen was dit wel mijn beste nacht.
Op zaterdag mochten we uitslapen, mijn buurman en ik werden pas om 8.30uur wakker gemaakt voor het ontbijt. Voor de rest begon toen ook pas het standaard ritueel van de dag. Vandaag besloot ik toch wel om even lekker onder de douche te gaan. Dit was wel weer een kleine stap meer dan de dag ervoor en het voelde echt heerlijk om even uit bed te zijn. Dit was wel een behoorlijke inspanning en ik was ook wel gesloopt na die tijd, maar het goede gevoel overheerste toch wel. De arts kwam langs en vertelde dat ik er een medicijn erbij kreeg, want ik had toch een hoge bloeddruk en die moest naar beneden. Kreeg bericht dat mijn schoonmoeder met ontslag naar huis mocht vandaag en ze kwamen nog even bij me langs. Vandaag zag ze er toch weer een stuk beter eruit dan de dag ervoor. Dat was wel een opluchting en ze was gewoon blij dat ze naar huis mocht. Thuis is het toch een stuk fijner dan in het ziekenhuis.
Bij de buurman ging het herstel ook goed. Dit zorgde ervoor dat het qua sfeer op de tweepersoonskamer echt goed was. Uiteraard hadden we allebei wel last van stijfheid en gevoeligheid rond de hechting en waar de nier geplaatst was. Ik had het in ieder geval wel heftiger verwacht, dan het nu was. Drinken ging ook goed en ik plaste ook goed. Ik moest vanaf vandaag ook zelf bijhouden hoeveel ik dronk met een lijst(DIEB). Vandaag was het ook druk met bezoek en bij de buurman was het ook druk qua bezoek. Dit resulteerde weer dat ik redelijk gesloopt was aan het einde van het bezoekuur.
Dit zorgde er helaas niet voor dat ik goed kon slapen. Normaal slaap ik op mijn zij en dat lukte helaas nog niet vanwege de nieuwe nier. In mijn slaap toch een paar keer op mijn zij gelegen en dat was toch wel behoorlijk pijnlijk. Gelukkig had ik nog de morfinepomp en kon ik die gebruiken voor de ergste pijn. Ik probeerde wel zo min mogelijk die pomp te gebruiken en de algemene pijn te bestrijden met paracetamol. Op zondag mochten we niet uitslapen en begon om 07.00uur het ritueeltje met alles controleren. Vandaag moest ik ook mijn medicatie gaan beheren(MIEB) en kreeg in de loop van de ochtend de uitleg. Ik voelde me alweer een beetje beter en na het douchen ging ik lekker in de stoel zitten. Dat was wel even fijn om niet in bed te liggen en lekker in de stoel te zitten. Vandaag ging de extra vocht en morfine pomp eraf en er ging nog 1 infuus eruit van de twee die ik nog had. Dat was wel fijn dat er een slangetje eruit ging, weer een stapje verder in het herstel proces. De arts kwam weer langs en vertelde dat alles goed ging en dat alle waardes de goede richting op gaan. Helaas mocht vandaag de wonddrain er nog niet uit, want er kwam nog een beetje te veel vocht uit. Vandaag was er wat minder bezoek, maar het was wel gezellig. Ik voelde me ook wel wat beter en ik had zelfs een klein stukje op de gang gewandeld. Dit ging wel goed en voelde ook wel fijn om even van de kamer te zijn. Het is allemaal best gezellig op de kamer samen met mijn buurman, maar het is toch niet de meest inspirerende omgeving die je kan bedenken. Daarnaast was het ook best warm op de kamer in het verband met het mooie weer buiten. Toch moet ik niet te veel klagen, want ik lag op een tweepersoonskamer en niet op zaal met zijn vieren.
Rond een uurtje of 20uur op zondag kreeg ik last van een zeurende hoofdpijn. In begin was het nog niet zo erg, maar in de nacht begon het toch wel erger te worden. Zelfs paracetamol hielp niet en ik kon nog wel een morfine pil krijgen. Dat vond ik een beetje te ver gaan en ik zei dat ik het wel zou vol houden tot de volgende ochtend. Je kan begrijpen dat deze nacht ook weinig geslapen had en om 5uur was ik dan ook klaar wakker. De hoofdpijn was wel iets minder geworden, maar het bleef toch maar zeuren en specifiek aan de zijkant van mijn hoofd.
In de ochtend begon het ritueeltje weer en dit keer hielp de medicatie wel tegen de hoofdpijn. Het was nu even wachten op de arts om te vragen waar de hoofdpijn vandaan komt. Vandaag zal ik mijn ontslag gesprek krijgen eind van de middag en als alles goed is mag ik misschien morgen naar huis. Het enige wat op dit moment nog niet goed is, dat is mijn bloeddruk. De onderdruk blijft hoog, zo tussen de 95-105, boven druk zo tussen de 130-140, zolang dit niet onder controle komt dan moet ik helaas wat langer blijven. Voor de rest voel ik me goed en lig ik niet meer in bed, maar zit ik lekker in de stoel te wachten. De arts komt langs en vertelt ook dat zolang de bloeddruk te hoog blijft, dat ik niet naar huis mag, maar ze gaan er alles aan doen om te zorgen dat de bloeddruk naar beneden gaat. De hoofdpijn komt waarschijnlijk van de bloeddrukverlager en ze besluiten uiteindelijk over te gaan op een andere bloeddrukverlager en een extra bloeddrukverlager(om die onderdruk onder controle te krijgen). De uroloog komt langs om de wanddrain eruit te halen, ondanks dat er nog steeds redelijk wat vocht uitkomt, en vertelt me dat ik volgende dag naar huis mag. Althans dat is de bedoeling en ik vertel dat mijn bloeddruk nog niet onder controle is, dus ja dat ik gewoon rustig moet afwachten. Ik had me van tevoren voorgenomen dat ik 7 dagen in het ziekenhuis zou moeten blijven na de operatie, dus mocht ik eerder naar huis mogen dan valt dat altijd weer mee. Daarnaast snap ik ook dat het ziekenhuis zeker wil zijn dat je goed naar huis gaat, want zeg nou zelf wie wil er een paar dagen later terug omdat ze je te snel hebben laten gaan. Met dit in mijn achterhoofd kon ik het toch niet laten om te hopen, dat ik dinsdag naar huis zou mogen. De zorg was echt prima, medewerkers waren op een professionele manier betrokken met de patiënten. Maar thuis is toch lekker thuis en is gewoon betere omgeving om te herstellen dan het ziekenhuis. De wonddrain mocht eruit en dat ging best makkelijk en snel. Dat betekent dus weer een slangetje uit mijn lichaam en later op de dag mocht mijn laatste infuus er ook uit, want vandaag moest er nog een medicijn via het infuus worden gespoten. Hoe minder slangetjes aan je lichaam hoe beter, dat betekende dat alleen mijn halskatheter en blaaskatheter er nog zaten. De blaaskatheter zou de volgende ochtend eruit gaan, want dat moest 4 uur voor dat de scan van de blaas en de nieuwe nier wordt gemaakt. Bij de buurman was het zelfde verhaal ongeveer, hij mocht zolang alles constant bleef de volgende dag naar huis.
Vandaag weer een stuk gewandeld en even naar buiten geweest. Het was vandaag iets mooier weer dan de afgelopen dagen, maar ik heb toch nog even wat laatste zonnestralen van de dag mee kunnen pikken. Lopen ging alweer een stuk beter dan de dag ervoor, alleen was nog best inspannend. In het begin kon ik normaal lopen, maar na een tijdje merk je toch dat het lopen wat lastiger wordt vanwege de hechting die toch een beetje gevoelig blijft. Niet zo heel raar als je weet wat er allemaal met je lichaam gebeurd is.
De mededeling dat de blaaskatheter de volgende ochtend eruit mocht was ook wel een opluchting. Ik had weinig last van de operatie en de wond, behalve dat het gevoelig was, maar des te meer last van de blaaskatheter. Dat was toch maar een rotding, wel fijn dat je niet elke keer uit bed hoeft om te plassen. Maar het begon alles wel erg te irriteren en op maandag was het zelfs zo dat ik naast de katheter ging plassen. Het bleek dat het ballonnetje was gezakt in de plasbuis en dat irriteerde dus ook extra. Ze hadden hem opnieuw opgeblazen en weer in positie gebracht. Dit hielp wel een beetje, maar uiteindelijk had ik ’s nachts er weer last van. Ik hield me maar vol dat het nog een paar uur ging duren en dat de katheter er dan eruit zou gaan. Wederom was het dus een korte nacht en om 5uur was ik weer klaarwakker. Om de tijd te doden deed ik maar wat spelletje op de Ipad. Om 6uur kwamen ze al langs om de katheter eruit te halen. Dit ging niet helemaal zoals het zou moeten gaan, maar uiteindelijk was de katheter eruit. Dit was een behoorlijke opluchting en gelukkig kon ik daarna ook vrij snel gewoon plassen.
Het enige wat die ochtend niet goed was, dat was mijn bloeddruk die was nog steeds te hoog. Ik vreesde dus al een beetje dat ik toch wat langer zou gaan blijven dan iedereen had gezegd. Omdat ik ook nog eens heel vaak moest plassen en kleine beetjes, werd er ook maar een kweek opgestuurd om te kijken of ik geen blaasontsteking had. Vervolgens kwam een verpleegkundige binnen lopen met de opmerking of wanneer ik de adport tacromilus de dag ervoor had geslikt, voor of na het bloedprikken, want ze moesten de spiegel bepalen de dag ervoor. Blijkbaar was er iets niet goed, maar dat werd me niet direct vertelt. Hierna kwam de arts vertellen dat mijn kreatine was verhoogd en dat blijkbaar de spiegel van de adport te hoog was. Het medicijn adport(tarcomilus) is goed medicijn tegen afstoting, alleen met een te hoge spiegel valt het medicijn de nier aan. De hoeveelheid werd aangepast en toen kwam de domper van de dag, hierdoor zou ik dus langer moeten blijven om te controleren of het niet om een afstoting zou gaan. Alleen de kreatine was verhoogd en voor de rest waren alle waardes goed, dus ze gingen ze er niet vanuit dat het om een afstoting zou gaan. Ze wilden alleen wel zeker zijn.
Ook al had ik in mijn achterhoofd dat ik zeven dagen zou moeten blijven, had iedereen tegen me gezegd dat ik op dinsdag naar huis zou mogen. Dit was niet het geval en dat is dan toch wel een kleine domper, maar aan de andere kant moest ik ook wel toegeven dat ik wel goed naar huis wilde gaan. Ik legde me er maar bij neer dat sowieso een nachtje extra zou blijven en misschien wel twee nachtjes extra. De buurman ging in ieder geval naar huis vandaag en we hadden ook beide vandaag de scan van de blaas en de nieuwe nier. We werden na elkaar opgehaald en kwamen elkaar tegen bij de afdeling Radiologie. De scan ging vrij snel en makkelijk en alles zag er goed uit. De buurman kreeg zijn ontslaggesprek met de arts en hij kon lekker naar huis. We namen afscheid en wisselde elkaars nummer uit om elkaar op de hoogte te houden over ons herstel. Ik kreeg een nieuwe buurman/buurvrouw op de kamer, alleen zij/hij werd op dat moment geopereerd en zal pas de volgende dag weer op de kamer komen. Dat betekende dat ik voor een nachtje alleen op de kamer kon slapen. Vandaag konden mijn vriendin en ik een keertje echt samen zijn, alleen op de kamer en verder geen bezoek meer. Deze avond was het eten echt niet lekker, het was sowieso niet al te best gesteld met het eten, maar dit keer was het echt niet te doen. We zijn samen naar het restaurant gegaan en heb daar nog wat extra gegeten. Deze nacht dacht ik eindelijk goed te kunnen slapen, maar mijn lichaam werkte weer helemaal en bedacht middennacht dat ik naar de wc moest. Wederom weer om 5uur klaar wakker en nog wel geprobeerd te slapen, maar dat lukte me niet echt.
Het standaard ochtend ritueel begon weer en ik hoopte toch dat mijn bloeddruk nu gezakt was. Helaas de bloeddruk zat nu op 105/147, ik werd een beetje moe van dat het ze maar niet lukte om de bloeddruk naar beneden te krijgen. Ondanks twee bloeddrukverlagers en de uitleg dat het zou liggen aan dat ik vocht zou vasthouden, terwijl ik elke dag een kilootje minder woog, of dat ik gewoon last heb van een hoge bloeddruk. De bloeddruk zou later op de ochtend weer gemeten worden om te kijken of hij genoeg zou zakken. De kreatine was niet verder gestegen, dus de adport viel de nier niet meer verder aan. De arts kwam wel vertellen dat door de hoge bloeddruk ik nog een nachtje moest blijven. Met de gedachte dat ik goed naar huis wilde gaan, kon ik het wel laten gaan. Alleen ik voelde me goed genoeg om naar huis te gaan. Ik had geen last van de hoge bloeddruk, ik was het hele ziekenhuis al door gelopen en wilde gewoon graag naar huis toe gaan. Goed ik had me maar bij neergelegd en de buurman/buurvrouw bleef nog een nachtje weg, dus wederom een nachtje voor mezelf dat was wel fijn. Eind van de middag werd mijn halskatheter eruit gehaald en was ik slangetjes vrij. De nier werkte zoals hij moest werken, dus geen dialyse meer nodig. Alles verliep goed en het herstel ging ook goed, behalve dan de bloeddruk dat was wel een puntje van kritiek. Ik had op woensdag wel een keer dat de bloeddruk was gedaald, maar in de avond was de bloeddruk weer gestegen.
De volgende ochtend begon het ritueeltje weer en de bloeddruk werd gemeten. Helaas wederom te hoog en werd besloten om na het ontbijt nog een keer te meten. Deze meting was weer te hoog en ik zei dat ik zenuwachtig aan het worden was elke keer dat de bloeddruk gemeten werd. Ik wist namelijk dat als de bloeddruk zou dalen, dat ik naar huis zou mogen. Om te kijken of er een daling in zou zitten gingen ze over op een halfsuurmeting. Hier zaten er een paar goede bloeddruk waardes tussen en ik hoopte dat ik vandaag dan eindelijk naar huis zou mogen. In de tussentijd moest ik nog van kamer veranderen. Degene die naast me zou komen te liggen, daar was van alles en nog wat verkeerd gegaan. Je beseft dat jezelf gelukkig mag prijzen, dat alles is goed gegaan. Ik kon dus alles inpakken en verhuizen naar een 4 persoonskamer, de verpleegkundige vroeg nog of ze mijn spullen weer moest uitpakken. Ik zei dat het niet hoefde, want mocht ik niet naar huis mogen dan kunnen we het altijd nog uitpakken. Om 12.30uur tijdens de lunch kwam het verlossende woord van de arts en werd me vertelt dat ik naar huis mocht. Een uur later zou het ontslaggesprek zijn met de arts en dan eindelijk naar huis. Ik kreeg hier wel wat energie van en eenmaal thuis kon ik ook niet slapen, maar bleef ik op. Het was zo fijn om thuis te zijn in je eigen omgeving met je eigen spullen en weer lekker te kunnen eten. Nu kon het herstel echt gaan beginnen, want ik blijf er toch bij in een ziekenhuis word je niet beter.
