Ik zit nu inmiddels al weer 2 jaar thuis. Na een lange periode met mijn ogen te hebben gezeten. (oogptoblemen door complicaties diabetes) en nu de vermoeidheid van het nierprobleem. Trek ik het echt niet meer om te kunnen werken. De straat uitlopen lukt amper. 100 mtr en ik sta stil. Laat staan langer staan lukt me al niet meer.
Maar nu begint het traject van het uwv voor een keuring. En ik ken mezelf. Ik mankeer helemaal niks (houding) heb. Dit gaat mij waarschijnlijk ub de weg staan bij een dergelijke keuring. Maar ik kan het echt niet meer.... Afgelopen dagen ben ik met koningsdag van de auto naar een terrasje gelopen in Alblasserdam. Ik was kapot joh.. 2x moeten stoppen bij een zit plekje. En dan praat ik volgens de stappenteller of de hele dag 3000 stappen gezet te hebben. En ik heb het al gehoord hoor... "ow je hebt nog geen dialyse!? dus je bent nog geen nierpatient toch?"
Alleen de gedachte straks in de bijstand terecht te komen beangstigd me al. En dat is niet tof. Ik heb eigenlijk altijd gewerkt vanaf mijn 16e al weer. Maar of een keuringsambtenaar daar naar gaat kijken? Geen idee...
Het traject is ingestart en inmiddels is het UWV al documenten kwijt van mij. Dus dit belooft weer wat te gaan worden vrees ik. En ik heb al zo'n hekel aan dergelijke lompe instanties. Terwijl die mensen echt wel hun best doen hoor. Maar bij mij gaan mijn nekharen dan al weer snel overeind staan. Misschien toch maar eens contact op gaan nemen met STAP !?
Tot de volgende weer!