Het feit dat het niet echt meezit in het hele proces is al snel bekend in de hele familie en vriendenkring. Een hele schare vrienden houdt nauwkeurig bij wat de ontwikkelingen zijn. En dat voelt wel als een warm bad.
Van verschillende kanten krijgen we aanbiedingen voor hulp bij allerlei zaken omdat mijn conditie er niet bepaald beter op wordt. Langzamerhand verlies ik steeds meer energie. Ik kan met groot enthousiasme een klus in de tuin aanpakken om na een half uur alle energie te voelen wegzakken. Daarom is het fijn als anderen mee willen helpen zodat ik, indien nodig, even kan afhaken.
In de zomer lukt het om met uitgebreide hulp van vriend Rien de steiger bij de vijver te vervangen. Het kost hem nog wel een nat pak, maar dat kan de vreugde bepaald niet drukken, integendeel. Een goede afleiding voor ons.
Het lukt me nog net om het gras te maaien, al moet ik bekennen dat het heel prettig is dat er halverwege een bankje staat.
Natuurlijk merken al die vrienden heel goed hoe ik steeds tegen mijn grenzen aan loop. En als zij horen van de voorlopige terugtrekking van Ellie laat het hen ook niet koud.
Zo kan het gebeuren dat binnen een week Rien zich meldt met de mededeling dat hij zich wil aanmelden als donor. Mijn eerste reactie is nog om te vragen of hij wel zeker weet wat hij doet, maar ik word onderbroken met de mededeling dat hij alleen het telefoonnummer van het AMC Amsterdam nodig heeft zodat hij zich kan aanmelden. En ter geruststelling voor mij meldt hij nog dat partner Ineke en de kinderen het er ook helemaal mee eens zijn.
Vlak daarna probeer ik samen met vriend John de muizen uit ons logeerhuisje te verbannen. Ik moet steeds even afhaken, om uit te rusten. De klus loopt wel een beetje uit de hand want uiteindelijk krijgt het huisje een volledige schilder- en opknapbeurt, vooral gerealiseerd door John en Marjolein. Ik krijg steeds de opdracht om gewoon toe te kijken. Maar dat valt echt niet mee.
Terwijl ik toekijk vertelt John dat hij het niet langer kan aanzien en zich ook gaat aanmelden. Ook in dit geval krijg ik niet de kans hier iets tegenin te brengen. Hij heeft al lang overlegd met Marjolein en tegenspraak wordt niet geaccepteerd
En dan komt er een telefoontje uit Limburg waarin Geerten vertelt dat ook hij zich gaat aanmelden.
We zijn helemaal onthutst, want die zagen we niet aankomen. Binnen enkele dagen krijgt het AMC drie aanmeldingen voor donatie aan mij. Het ene moment denk je geen donor te hebben, op het andere moment zijn er drie gegadigden.
John krijgt als eerste bericht dat hij voorlopig is afgewezen. Belangrijkste reden is dat hij te zwaar is. Met een BMI boven de 30 vindt men het risico voor de donor bij een operatie te groot. Als het hem lukt om stevig af te vallen kan hij zich opnieuw melden. Hij baalt daarvan en begint meteen met afvallen. Ik ben diep onder de indruk. Ik weet dat dat geen simpele opgave voor hem is, maar hij heeft het ervoor over. En hij weet ook wel dat afvallen sowieso een goed idee is, ook voor zijn eigen gezondheid. Maar blijkbaar is dit voor hem een goede stimulans.
Rien krijgt te horen dat hij van harte welkom is voor een screening. Zijn nierfunctie is goed en, dat is een mooie bijkomstigheid, hij heeft dezelfde bloedgroep als ik.
Geerten is iets later met het inleveren van de formulieren en daarom komt hij in principe op de wachtlijst. Het AMC spreekt met hem af dat hij voor een eventuele screening in het UMC in Maastricht terecht kan. Dat scheelt natuurlijk veel reistijd.
Herma en Herman zijn er ook mee bezig: Herman informeert of hij kandidaat kan zijn voor het donorschap, maar gezien zijn problemen met de prostaat wordt hem dat afgeraden.
Trouwens, niemand hoeft zich te verdedigen als hij of zij besluit om het niet te doen. Ik heb vaak gezegd dat ik niet weet of ik in zo’n situatie de moed zou hebben mijn nier beschikbaar te stellen. En ik kan het niet meer controleren, want inmiddels ben ik niet bepaald meer objectief.
Op de eerste screening in november is Rien een beetje te laat: hij rijdt per ongeluk richting de Arena. Ach ja, waar het hart vol van is… en dat snap ik maar al te goed.
Alles lijkt bij Rien mee te zitten. De uitslagen zijn prima en als de scan ook goed is hebben we eindelijk een donor. Hij heeft een geweldige nierfunctie. We maken stiekem al een plannetje en verwachten in februari samen in het ziekenhuis te kunnen liggen. De tweede onderzoekronde verloopt helemaal naar wens. Niets lijkt meer in de weg te staan. Rien houdt alle uitslagen nauwkeurig bij via het digitale patiëntendossier.
Het is zondagmiddag als Rien nog even kijkt of er nieuwe uitslagen in het digitale patiëntendossier zijn binnen gekomen. Ja er is een verslag van de scan van de nieren. Hij kijkt en leest nog eens. Ziet hij het goed? Er staat dat hij maar één nier heeft! Dit is onvoorstelbaar. Al die mooie uitslagen zijn het resultaat van één nier. Toch goed om daar op 70-jarige leeftijd pas achter te komen. Gelukkig heeft hij er nooit iets van gemerkt, tot nu toe.
Dezelfde middag belt hij ons. We zijn volledig uit het veld geslagen. Soms ben je voorbereid op een tegenvaller, maar deze komt keihard aan.
Om deze nieuwe teleurstelling tot ons door te laten dringen, besluiten we te gaan wandelen. Het is druilerig najaarsweer en dat past heel goed bij onze stemming. Zwijgend lopen we door de Kroondomeinen. De wandeling blijkt toch wat langer te zijn dan we dachten, zodat het al donker is als we het bos uit komen en bij de auto zijn. Gelukkig was Willem-Alexander niet aan het jagen.
Het is eind december en het resultaat is dat twee van de drie vrienden zijn afgewezen als donor. Het feit dat er vaccins tegen de corona in aantocht zijn helpt ons nu niet.
De kerstdagen zijn voor ons geen feestdagen. En met oud en nieuw weten we niet waarop we zouden moeten proosten.
Na de jaarwisseling komt neef Jan Willem met Barbara op bezoek. Tijdens een boswandeling geeft hij aan dat hij best veel vragen en twijfels heeft over een mogelijk donorschap. Ik merk dat ik inmiddels bijna geneigd zou zijn om hem te gaan overtuigen het wel te doen. Maar gelukkig kan ik me inhouden. Dat moet ik vooral niet doen. Ik adviseer hem alleen om zijn vragen te stellen in een adviesgesprek in het AMC. Ik maak hem duidelijk dat ik niet de aangewezen persoon ben om hem raad te geven Hij begrijpt het en neemt het advies ter harte. Maar ik hoor zijn twijfel en dat snap ik ook heel goed. En ook hierbij geldt: bij twijfel niet doen!
