Ik woon in een klein dorp waar iedereen elkaar kent. Wat gebeurt er in een klein dorp waar iedereen elkaar kent? Daar gaan verhalen snel de rondte, heeeel snel. Zo kan ik mij nog erg goed de zaterdag herinneren, de dag nadat ik in het ziekenhuis geweest was. Ik zou die avond (nacht) naar Zsa Zsa Zu gaan, een Urban feestje in Amsterdam. Het was een feest die duurde van 22:00 tot 07:00 in de ochtend en ik zou daar heen gaan met twee vriendinnen. Nu zag mijn moeder het niet zo zitten dat ik daar naar toe zou gaan, dus hebben mijn vriendinnen en ik ons kaartje verkocht.
Er was die avond nog iets op de planning namelijk het Spektakel medewerkersfeest. Het Zomerspektakel is een Zomerfeest bij ons in het dorp van vier dagen, en iedereen die een van die vier dagen of meer vrijwillig geholpen heeft met bijvoorbeeld het opbouwen/ achter de bar staan/ bij spelletjes helpen etc. die wordt uitgenodigd voor het Spektakelmedewerkersfeest, als bedankje kun je het zien. Op dat medewerkersfeest zijn alléén maar bekende mensen, zowel goede als vage bekende. Mijn vriendin en ik besloten om naar het medewerkersfeest te gaan, dat is altijd in de buurt en als ik het dan zat zou zijn kon ik gewoon zelf naar huis gaan. Het thema was ‘gala’, en gelukkig heb ik altijd nog wel een leuk jurkje in mijn kast hangen, dus dat was geen probleem. Om 20 uur zaten we op de fiets onderweg naar het feestje met iedereen. Ik had besloten niet te drinken, dat leek mij niet zo verstandig na al die informatie die ik van de dokter had gekregen.
Zaterdag 12 november 2016
Ik ben nog geen tien minuten binnen en de eerste vraagt al waarom ik aan het water zit. ‘’ Gewoon nog even geen trek in alcohol’’, antwoord ik.
Niet veel later komt er iemand naar me toe; ‘’ wat heb ik nou weer gehoord?! Jeetje zeg!’’ ik weet meteen waar hij het over heeft en vraag me vooral af hoe hij dat nou weer weet zo snel al. Ik begin te vertellen dat het inderdaad kut is maar dat het allemaal wel goed komt. Ik krijg nog een paar vragen over hoe ik erachter kwam en wat nu de bedoeling is. Ik vertel het hele verhaal geduldig over mijn vermoeidheid, verzuurde benen, duizeligheid etc. Na mijn gesprek wil ik weer naar mijn vrienden toe lopen, maar de volgende houdt me alweer aan; ‘’Hee Bent wat hoorde ik nou?!’’ ‘’Nou het is wat hè’’, zeg ik. En dezelfde vragen als net vervolgen en ik vertel mijn verhaal weer geduldig. Na het gesprek loop ik naar de bar en haal wat drinken en ga naar mijn vrienden. Ik zie dat iedereen om me heen al aangeschoten of dronken is, ik vind het maar irritant en heb het idee dat ze kinderachtig doen, maar normaal zou ik er zelf ook zo bij hebben gestaan, dus ik probeer mijn gedachtes te verzetten en doe mee met gek dansen. Net als ik weer een beetje in de stemming ben tikt iemand me weer aan en vraagt hoe het gaat, ‘’goed!’’ zeg ik, ‘’met jou?’’ , ze antwoordt dat het ook goed gaat en vraagt vervolgens naar wat er nou precies met mij aan de hand is. Het verhaal wat ik voorheen uitgebreid vertelde verkort ik wat, zodat ik niet weer heel dat verhaal hoef te vertellen. Ze vraagt nog een paar dingen over of ik nou wel kan voetballen nog en hoe nu verder. ''Ik blijf gewoon voetballen hoor, wees niet bang!'' zeg ik lachend. Die avond komen er zo mega veel mensen naar me toe met de vraag wat er aan de hand is en om te zeggen dat ze geschrokken zijn ervan. Met de keer dat ik het moet vertellen wordt mijn verhaal korter en ik moeier. Ook heb ik de hele avond het gevoel dat bijna iedereen me aankijkt en denkt ‘wat doet zij hier’ of ‘jeetje zeg, hoe zou het met haar gaan’. Ik voel me totaal niet op mijn gemak, en dat tussen alleen maar bekende mensen.
Op een gegeven moment houd ik het niet meer. Ik loop de feestruimte uit, pak mijn jas en stap op mijn fiets. En op dat moment begin ik heel hard te huilen, niet zachtjes in mezelf, maar echt hard. Met dikke tranen rijd ik richting huis. Wat overkomt mij nou allemaal? Wat staat mij nou weer te wachten allemaal? Er spoken zoveel vragen door mijn hoofd. Eenmaal bijna thuis veeg ik mijn tranen weg. ‘Als mijn ouders het maar niet zien’, denk ik. Maar toch voel ik ergens diep van binnen dat ik hoop dat mama nog wakker is en beneden zit, zodat ik even tegen haar aan kan liggen en huilen, maar als ik mijn fiets in de schuur zet en naar de achterdeur loop zie ik dat het donker is, ze liggen al op bed.
Ik plof op de bank en begin weer te snikken, ‘wat een verschrikkelijke kut avond’ denk ik. Vermoeid en huilend ga ik naar bed toe. Morgen zou ik weer een date met Luc hebben, de derde, maar ik heb er totaal geen zin in en stuur een appje dat ik het niet zie zitten, omdat het me allemaal even teveel is. Daarna leg ik mijn telefoon weg en zucht diep.
‘Wat gaat er allemaal met me gebeuren? Waarom doen mensen er zo ernstig over? En vooral.. HOE gaat mijn toekomst er verder uitzien?’ dat is allemaal wat er door mijn hoofd heen spookt.
Daarna val ik huilend in slaap.
