Ik heb ondertussen een gesprek met een bevriende nefroloog gehad en zij heeft in alle rust en in een vertrouwde omgeving nogmaals alle vragen van mij en mijn vriendin beantwoordt. De rust en de overtuiging die ik drie maanden geleden voelde zijn weer terug: ik ga het gewoon doen!
Nadat ik - deze keer samen met mijn broertje - nog een keer bloed heb gegeven en door de CT- scan ben gehaald (dit voelde echt al als patiënt zijn!), blijkt dat we beiden helemaal gezond zijn. We moeten nu echt een beslissing gaan nemen wie van ons het gaat doen.
Voordat we hierover samen een knoop doorhakken zouden we van het ziekenhuis te horen krijgen wie van ons een goede HLA match is met mn zwager (of althans: zo hadden wij dit begrepen, achteraf was dit misschien minder belangrijk dan wij dachten). Deze HLA typering komt maar niet terug vanuit het lab en we spreken af zonder hier informatie over te hebben.
Het is wederom een prachtig gesprek met m’n broertje en heel bijzonder om zo dichtbij iemand te komen die je toch al zo liefhebt. We spreken over de voor- en nadelen van zijn donatie. Hij heeft nieuwe inzichten en is bang er niet voor zijn man te kunnen zijn wanneer dat na de operatie nodig is. Ook vertelt hij over zijn lastige positie; thuis is er minder ruimte voor zijn gevoelens en overwegingen, omdat zijn partner immers zijn eigen problemen heeft. Heel logisch, maar ik ben extra blij met mijn partner die mij alleen maar aanmoedigt en ondersteunt.
Zelf heb ik weinig voorkeur. Ik vind het spannend om te doen en natuurlijk brengt het wat risico's mee, maar dit geldt voor beiden. Ik vind niet dat de relatie met de ontvanger een grote rol moet spelen. Wel ben ik vader en hij niet. Tegelijkertijd ben ik 8 jaar ouder (dus wat kleinere kans ziekten te ontwikkelen / ik hoef wat minder lang te doen met die nier). Tot slot heeft hij een partner om voor te zorgen. Het is een lastige keuze.
Ondertussen spelen op de achtergrond voorkeuren van anderen mee. De meesten in mijn omgeving die ik dit vertel vinden dat mijn broertje het ‘gewoon’ moet doen. In zijn omgeving vinden vrienden het lastig om een mening te geven. Mijn zwager laat ons zelf de beslissing nemen, maar we denken dat hij een (sterke?) voorkeur heeft mijn broertje.
Tot slot hebben onze zeer betrokken (en wijze) ouders ook een mening, ik denk dat ze bewust naar mij wijzen om de balans wat gelijk te trekken, maar m’n broertje vind het lastig. Hij had eigenlijk al de keuze gemaakt het zelf te doen en twijfelt nu weer.
Uiteindelijk kan ik hem niet meer doen dan zeggen dat ik het graag zelf doe, dat ik hem niet de keuze geef zodat hij voor zichzelf kiest, maar dat hij als partner wel het eerste recht heeft om te doneren.
Nadat hij zegt het zelf te willen doen, omdat dat hem het gevoel geeft het echt samen met z’n man te doen, breek ik. Alle emotie komt eruit. Ik vind het zo knap dat hij zo'n besluit kan nemen (ook als hij wel voor mij had gekozen trouwens!) en zie dat niet alleen mn zwager soms eenzaam is in zijn ziekte, maar dat je als partner ook in een eenzame situatie zit. Ik was al zo trots op hem, maar m’n kleine broertje is zo’n sterke man geworden!
