Begin januari hadden mijn vriendin en ik te horen gekregen dat de operatiedatum waarschijnlijk ergens in maart zou worden. Prima, we wachten het af. Nog iets meer tijd om nog meer af te vallen en te blijven zwemmen en sporten, dan zijn we in ieder geval fit voor de operatie!
Op donderdag 18 januari word ik echter door Evelien, de coordinator gebeld. Ik zit op dat moment in vergadering maar kan meteen terugbellen. Schrik niet, zegt ze, ik heb een datum voor jullie en het is 8 februari. Fantastisch!
Bekomen van de schrik lichten we de familie en vrienden in en meteen is iedereen vol medeleven. Nu komt het echt dichtbij!
De afgelopen weken verstrijken in een waas. Soms loop ik over van zakelijkheid en kan ik heel bewust bezig zijn met wat ik mee ga nemen en hoe het in het Erasmus zal zijn, andere momenten zit ik stil te mijmeren, met mezelf in gesprek over wat er gaat gebeuren: een orgaan uit mijn lichaam gaat in een ander lijf. Een prachtig, waardevol lijf: dat van mijn lieve vriendin. Een stukje van mij in haar..... Het is zo bijzonder....
We maken foto's op het strand, maken een playlist met favoriete liedjes, eten dingen die zij straks niet meer mag hebben, plaatsen berichtjes op Facebook, waarna de pagina ontploft met lieve reacties. We praten veel, kijken vooruit, overleggen en proberen zo bewust mogelijk de laatste dagen voor de operatie in te gaan.
Op school vertel ik de kinderen uit mijn klas dat ik minimaal 6 weken niet bij hen in de klas zal zijn. Ze zijn ontzettend betrokken en stellen hele goeie vragen. 'Maar dan hebt u maar 1 nier meer!' 'Hoe gaat zo'n operatie?' 'Komt u snel weer op bezoek in de klas en gaan we bellen?' Zo lief... Ik word plat geknuffeld op vrijdagmiddag, neem de adviezen van mijn collega's ter harte, nog meer knuffels en dan trek ik de deur van de school voor onbekende tijd achter me dicht.
Omdat ik deelneem aan een studie naar de gevolgen van pre-operatief vasten mag ik vanaf maandagavond niet meer eten. Dat betekent dinsdag en woensdag enkel 200 gr. snoeptomaatjes/komkommertjes en 4 x per dag een opkikker. Ook draag ik 21 dagen een soort sporthorloge waarmee metingen gedaan worden. Voor mijn gevoel is het proces behorende bij de operatie dus al begonnen. Vanaf het moment dat ik donderdagochtend het horloge om deed is het menens. Dit is voor het echt!
Nog steeds zijn we vol vertrouwen, woensdagochtend vroeg vertrekken we naar Rotterdam en vandaar zien we weer verder....... Het koffertje met de pyjama's staat gereed, de E-reader is gevuld met boeken, toilettas bijna klaar, we gaan ervoor!
