2 year new nier anniversary

Op 28 april 2022 onderging ik een niertransplantatie. Een feestelijke, maar ook heel spannende dag was het. De dag ervoor (Koningsdag) zag ik iedereen op Instagram in het oranje, zorgeloos feestend voor volk en vaderland. Ik daarentegen lag in een ziekenhuisbed.

Ik kreeg weliswaar nog wel een tompouce, echt feestelijk voelde het totaal niet. Ik werd voorbereid op wat komen ging en dat was alles behalve vrij en zorgeloos feesten.

Als je zelf niet echt lekker in de wedstrijd zit, is het toch lastig om te kijken naar heel euforische mensen zonder zorgen. Ik had te veel aan mijn hoofd om te kunnen inzien hoe bijzonder het is dat iedereen de straten op kan gaan en gewoon feest kan vieren.

Mijn grootste zorg was dat het goed zou gaan met mijn moeder. Mijn moeder is de engel geweest, doordat zij haar nier schonk op 65-jarige leeftijd. Haar richting OK brengen vond ik vreselijk. Ik kan mij elk minuscuul detail nog herinneren van de dag voor, tijdens (met uitzondering van de vijf uur dat ik onder narcose zat) en twee weken ziekenhuis na transplantatie.

Toen ik aan de beurt was, wist ik gelukkig dat het met mijn moeder goed ging. En toen ik ontwaakte, hoorde ik de zusters kletsen over hun ervaringen op een festival, alsof er niks gebeurd was.

Deze dag is misschien wel belangrijker dan mijn verjaardag. Op mijn nierverjaardag sta ik extra stil bij het voorrecht dat ik een tweede leven heb gekregen. Toen ik dit jaar op 28 april met mijn moeder om 05.00u al op de Apollolaan in Amsterdam stond om spulletjes te verkopen en het tot het einde van de dag vol hield, voelde dat extra speciaal. Ook ik was nu weer even zorgeloos aan het genieten van Koningsdag.