Van kinder- naar volwassenenpoli

Voor moeder en dochter is het spannend, want ‘alles’ gaat hier anders: bloed prikken gaat via de algemene prikpoli en ze hebben te maken met een andere wachtkamer en een andere dokter. Mijn indruk is dat Juul die veranderingen eigenlijk niet zo spannend vindt, terwijl dat voor haar moeder wél spannend aanvoelt.

Marianna is namelijk al achttien jaar mantelzorger. Moeder wil het beste voor haar kind: ze herinnert Juul eraan haar pillen in te nemen en spoort haar aan gezond te eten en te sporten. En ondertussen probeert ze haar dochter ook haar eigen leven te laten leiden. Eerst als puber, en nu als jongvolwassene. Hoe Juul omgaat met haar gezondheid komt echter vaker niet dan wel overeen met hoe Marianna dit graag ziet. Want Juul wil met vriendinnen weekendjes weg en op stap op vrijdag- en zaterdagavond. Haar moeder is dan altijd bezorgd of ze zich wel aan haar leefregels houdt.

Die zorgen blijken niet helemaal ongegrond. Want Juul vertelt dat het toch wel moeilijk is om leuke momenten met vrienden te onderbreken voor het innemen van haar medicijnen. Het komt ook voor dat ze daar op zo’n moment totaal niet aan denkt. ‘Ik schat in dat ik elke week twee of drie dagen mijn medicijnen vergeet in te nemen’, zegt ze eerlijk. 

Marianna’s wenkbrauwen schieten omhoog: ‘Maar Juul, hoe kan dat nou? Zelf houd ik me al tien jaren aan de leefregels.’ Juul kijkt verbaasd. Marianna vervolgt: ‘Omdat ik weet dat jij ooit een donornier nodig zult hebben en ik die aan jou wil doneren.’ Dit gesprek was nog niet eerder gevoerd. Marianna vertelt dat ze maar liefst vier keer per week naar de sportschool gaat en twee keer per week een uur wandelt. Ze eet zo gezond mogelijk en snoept amper. 

Een nierziekte heb je doorgaans niet alleen. Die raakt ook mensen om je heen.

De namen van de patiënten in deze columns zijn verzonnen vanwege privacyredenen.