18 juli rijd ik met mijn broer, schoonzus, neef en zijn vriendin mee naar Groningen. We hebben we hier naar toe geleefd, en zijn allemaal een beetje gespannen.Gek idee om te weten dat we de volgende dag omstreeks hetzelfde tijdstip op de operatiekamer liggen.
De eerste dag is prima, ik krijg heerlijk een kamer voor mezelf en heb zelfs nog een zakelijke afspraak geregeld in het UMCG, waarom ook niet? Ben niet ziek!
S'avonds lekker Netflix gekeken en heerlijk geslapen. Niet zenuwachtig, ik ben echt totaal ontspannen en kijk nog één keer naar de foto van de CT Scan; dag linker nier, doe je best morgen! Om 6.30 wakker gemaakt, onder de douche en dan in bed naar het operatie complex. Een bijzonder reisje vanuit een ongebruikelijk perspectief. Als verpleegkundige zo vaak een bed geduwd, nu zijn de rollen omgedraaid. Op de operatiekamer word ik zo hartelijk en warm ontvangen en dan krijgen we de check check dubbel check procedures. Ben ik wel wie ik ben en welke nier gaat eruit en weet ik dat zeker....
Er staat een zwarte pijl bij mijn linker nier, ze is nog even van mij. Straks mag ze zich bewijzen in het lichaam van mijn neef.
De 2 transplantatiechirurgen zijn zo lief en toegankelijk en leggen alles TOP uit. Het hele team wordt betrokken, ik voel me gezien en kan me volledig overgeven. Ik ben in deskundige handen. Als de voorbereidingen klaar zijn vraagt de chirurg of ik er klaar voor ben en waar ik aan wil denken voor ik ga slapen voor de komende uren.
Mijn antwoord; ik denk aan mijn (ex) nier die straks roze kleurt in het lichaam van mijn neef, daarmee van hem is voor hopelijk een hele lange tijd!
De chirurg knipoogt naar mij....en dan ben ik weg. En het team gaat aan het werk.