Wij moesten in een caravan wonen

Allereerst maakte de urgentiecommissie van de gemeente er een probleem van dat Joyce zich niet al veel eerder voor een woning had inge­schreven . 'Ik kon niet voorzien dat mijn huwelijk definitief fout zou lopen', verklaart zij. 'Mijn ex-man en ik zouden aan onze relatie werken. We hadden een koopwoning. Toen een scheiding onvermijdelijk bleek en ons huis werd verkocht, hadden mijn zoontje en ik geen vaste woon- of verblijfplaats meer.

Daarbij kwam ook nog dat ik me door mijn nierproblemen verre van fit voelde. Eerder had ik besloten dat, als het zo ver zou komen dat ik moest dialyseren, ik voor thuis­dialyse zou kiezen. Toen ik geen thuis meer had, werd de toekomst extra onzeker.'

Bij wijze van tijdelijke oplossing kunnen Joyce en haar zoontje bij haar vader logeren. Maar omdat die een zeer krappe 2-kamerwoning en ook nog een hond heeft, blijkt dat behoorlijk behelpen, zo met zijn allen op een klein oppervlak. Dus zoekt zij naar andere opties.

Van haar spaargeld koopt zij een caravan. Tot en met oktober, tot het eind van het vakantiesei­zoen, mag zij die op een camping stallen en daar met haar zoontje verblijven. Zo hebben ze in ieder geval tijdelijk een dak boven hun hoofd.

Ondertussen nodigt de gemeente Joyce uit haar situatie aan een arts toe te lichten. Samen met haar maatschappelijk werker gaat zij op gesprek. Ze overhandigt medische dossiers met alle informatie over hoe slecht het met haar nieren is gesteld. 'De arts wilde mij niet medisch onderzoeken, dat vond ik wel heel vreemd', zegt Joyce. 'Ook gaf ik toestemming om bij mijn behandelaar aanvullende informatie op te vragen, maar daar is uiteindelijk nooit verdere navraag gedaan. Dat gaf een onzorgvuldige indruk.

Naar mijn mening had die arts van de gemeente zich veel beter in mijn zaak moeten verdiepen, want hij wist weinig van nierproble­men. Een hersenbloeding is urgenter, vond hij.' Enige tijd later volgt een definitief oordeel met een gespreksverslag erbij: het lijkt de arts niet nodig een urgentieverklaring voor een woning af te geven.

De maatschappelijk werker die Joyce begeleidt, neemt daar geen genoegen mee en schakelt het Steun- en adviespunt van de NVN (STAP) in. STAP regelt daarop een advocaat voor Joyce.

Inmiddels is het vakantieseizoen voorbij en moet Joyce met de caravan het campingterrein verlaten. Noodgedwongen kan ze daarna in het appartement van haar moeder logeren. Geen ideale oplossing , omdat ook de moeder van Joyce heel klein woont.

Met haar advocaat woont Joyce een zitting van de urgentiecommissie bij, waar de gemeente er maar op blijft hameren dat zij zich eerder had moeten inschrijven. 'Ook werd benadrukt dat ik nog niet aan de dialyse ben en dat ze mijn nierproblemen dus niet levensbe­dreigend vonden' , zegt Joyce. 'Heel pijnlijk om te horen.'

Na deze zitting moet zij 12 weken afwachten of de gemeente haar alsnog een urgentieverklaring toewijst. De houding van de aanwezige ambtenaren geeft weinig vertrouwen in een goede afloop. Joyce spant daarom een kort geding aan. Sabah Ziani, raadsvrouw van STAP, gaat mee. 'Daar was ik heel blij mee omdat zij natuurlijk weet waar ze het over heeft en wat er bij nierpatiënten speelt,' aldus Joyce. Voor de rechter is het helder. Hij komt tot een oordeel, dat positief voor Joyce uitpakt: voor 6 weken krijgt zij een urgentieverklaring, binnen die periode moet een woning gevonden worden, en dat lukt!

'Ik stond er echt van te kijken dat de gemeente het normaal vond dat ik als moeder met een nierziekte, met mijn 3-jarige zoontje zo'n tijd moest rondzwerven', gaat Joyce verder. 'Dat is niet menselijk. Het had zomaar kunnen gebeuren dat ik toch aan de dialyse had gemoeten, en dan? Wel heb ik echt enorm veel hulp en steun gekregen van mijn maatschappelijk werker, STAP en de advocaat.

Nu ga ik met mijn zoontje met de caravan naar Zeeland om daar vakantie te vieren. Daarna gaan we genieten van ons nieuwe huis en kan ik me helemaal richten op de behandeling van mijn nierproblemen.'

Gebrek aan deskundigheid bij ambtenaren is een klacht die vaker bij het Steun- en adviespunt van de NVN voorbij komt. Een andere grote ergernis is de lange reactietijd op vragen: het duurt doorgaans lang voordat mensen antwoord krijgen. Daarnaast is er nogal eens weinig begrip voor persoonlijke situaties.

Helaas neemt niet iedereen actie om zijn of haar onvrede kenbaar te maken. 'Teveel gedoe' is een belangrijke reden om niets te doen. Het verhaal van Joyce maakt duidelijk dat het loont om wél iets te doen tegen bureaucratie en falende instanties. En dat hoeft u niet alleen te doen. Het Steun- en adviespunt van de NVN kan u hierbij helpen.

In contact met STAP

• Ga naar STAP
• Bel 035 - 693 77 99
• Of stuur een e-mail naar [email protected]