Kinderwens

Medische ontwikkelingen stonden niet stil. Enkele jaren na mijn niertransplantatie gaf mijn nefroloog aan dat als we een kinderwens hadden, er tóch mogelijkheden voor ons waren. Op basis van diverse gesprekken en onderzoeken kozen we er uiteindelijk voor hier niet verder mee te gaan.

Omdat wij voor ons kind nooit de ouders zouden kunnen zijn die we willen zijn. Wat als we op een dag weer aan de dialyse moeten? Of stel dat we allebei tegelijk in het ziekenhuis moeten worden opgenomen, iets wat vanwege onze gezondheidsproblemen niet denkbeeldig is: hoe gaan we dan voor ons kind zorgen?

Bovendien speelt mee dat we naast onze nierziekte ook met een aantal bijkomende gezondheidsproblemen te maken hebben, waardoor onze levensverwachting een stuk korter is dan gehoopt.

Uiteindelijk voelde het als een egoïstische keuze om toch een kind op de wereld te zetten. Helaas leidt dit nogal eens tot onbegrip en reageren mensen met goed bedoelde
opmerkingen als:

• ‘Je bent nu nog jong, later wil je vast tóch aan kinderen beginnen.’
• ‘Je begrijpt pas wat je mist als je zelf kinderen hebt.
• ’Je zou zo’n leuke moeder zijn.’
• ‘Je gaat zoveel prachtige momenten missen.’
• ‘Ik ben aan het opruimen, wil jij alvast wat kinderspullen voor als jij kinderen
  krijgt?’
• ‘Wacht maar tot die eierstokken beginnen te rammelen.’
• ‘Oh heerlijk, wil je mijn kinderen een poosje lenen?’

Het zou fijn zijn als anderen meer beseffen dat zulke opmerkingen pijnlijk of bot kunnen zijn. Dat wij ons leven nu zo hebben ingevuld dat we helemaal gelukkig zijn zonder kinderen, wil niet zeggen dat we niet om kinderen geven.

Gelukkig hebben we neefjes en nichtjes van wie we enorm kunnen genieten. En natuurlijk hebben we ons hondenkind Hoagy die al onze aandacht en liefde krijgt.