Zoals de meeste mensen wel weten die mijn blogs hebben gelezen is dat ik werk met mensen met een verstandelijke beperking.
Ik ben begonnen als flexmedewerker, ben toen ingestroomd in een woning als teamflexer, toen ben ik daar vast gaan werken als woonbegeleider C en sinds juni 2019 ben ik gepromoveerd naar Persoonlijk Begeleider. Deze stappen hebben zich ontwikkeld in een tijdsbestek van 3 jaartjes, van mijn 18e tot mijn 21e en ik zal eerlijk zeggen, ik ben er trots op. Dat ik in zo een korte tijd en op zo een jonge leeftijd van flexer naar persoonlijk begeleider ben gegaan en me nu hoop te ontwikkelen tot een goede persoonlijk begeleider.
Toch kriebelt er altijd wat bij mij. Toen ik klaar was op het MBO wilde ik doorleren, maar ik had geen flauw idee wat. Uiteindelijk had ik een baan en ben ik nooit meer terug gegaan naar school. In al die tijd dat ik werk heb ik de behoefte om door te leren nog wel vaak gehad, maar met steeds in mijn achterhoofd dat ik niet wist wat ik dan wilde.
Ik wil iets met mensen, dat sowieso. Mensen helpen die in de problemen zitten of even niet zo lekker in hun vel zitten en dan samen een stappenplan maken om dat probleem aan te pakken. Dat zei ik altijd en dat wil ik nog steeds, alleen het is wel heel breed omschreven. De opleiding Social Work zou daar bij passen, maar die is zo breed dat ik alsnog niet zou weten wat ik er dan mee zou willen. En buiten dat om is het precies dezelfde opleiding die ik heb gedaan in het MBO en kan ik er hetzelfde mee worden, alleen dan op HBO niveau, waren mijn gedachten.
Ik heb gesprekken met meerdere managers gehad voor een opleiding, maar ik kon het maar niet krijgen 'want het geld was er niet voor' dus liet ik het maar weer zitten.
Ook zit mijn onzekerheid in de weg. 'Wat als ik het niet kan, wat als het te moeilijk wordt'. En het stukje faalangst; ik zou dan weer gesprekken met leraren moeten gaan voeren en ik háát gesprekken in hokjes. Ik wordt daar zo benauwd en kwetsbaar van. En dat terwijl als je vraagt of ik een presentatie wil doen het zo in elkaar zet en presenteer voor een groep. Met de nodige zenuwen, dat dan weer wel.
Het verschil is hem dan dat ik aan het woord ben en dingen vertel waar ik iets vanaf weet, als je met een manager of leraar in gesprek ben dan gaan zij dingen aan je vragen, die soms ook nog is onverwachts uit de hoek komen en mij afschrikken. Zo had ik pas een gesprek met mijn nieuwe manager, gewoon een gesprek over de nieuwe jeugdwet die in gaat per januari 2020, maar dat gesprek ging wat dieper door en hij vroeg wat meer persoonlijke vragen, ik weet me geen houding meer en BAM, ik begin te huilen en voel me meteen zo ongemakkelijk.
Ik wordt zo zenuwachtig van zo een gesprek zodra het ook maar een beetje te persoonlijk wordt, maar ik zou niet weten waar het vandaan komt. En sinds ik het gedoe met mijn nieren heb gehad is het alleen maar erger geworden allemaal. Ik ga al het gesprek in met de gedachte, ‘dan ga ik zo weer huilen’.
Mijn manager raadde mij cognitief gedragstherapie aan om wat sterker in mijn schoenen te staan en mijn (negatieve) gedachten leren om te zetten. Net als dat ik zeg dat ik al een gesprek in ga met ‘dan moet ik weer huilen’ , dat moet ik leren omzetten in dat het maar een gesprek is en niks engs, bijvoorbeeld. Een tip waar ik zeker iets mee ga doen en ga voorleggen aan mijn volgende psycholoog/ therapeut.
Maar goed, in dat gesprek zei mijn manager dus dat ik veel in mijn mars heb en dat hij ergens volgend jaar zeker nog een keer met me wilt zitten om te kijken of er iets mogelijk is van een opleiding of dergelijke, omdat ik nog zo jong ben en meer eruit kan halen. Maar eerst minder kwetsbaar worden.. was zijn advies. Want nu ben ik nog te kwetsbaar om van alles aan te gaan. Goed advies, maar als ik alles uit de weg ga is ook niet goed, en duurt het alleen maar langer voor ik weer sterker wordt. Maar hoe wordt ik in vredesnaam minder kwetsbaar en hoe gaat mijn angst/ onzekerheid weg op het moment dat ik moet presteren of met iemand in gesprek moet die ‘hoger’ staat dan mij. In mijn ogen blijf ik voor altijd die angsthaas in gesprekken en gaat dit nooit meer goed komen maar wie weet. Tips zijn welkom.
Nu 3 weken verder na dat gesprek is het allemaal geland en dacht ik; mijn manager heeft gelijk. Er zit veel meer in mijn mars en het is zonde als ik dit, wat ik nu doe op mijn 21e voor altijd blijf doen, omdat ik niet uit mijn comfortzone durf te stappen.
Maar ik dwaal af. Ik wil jullie namelijk dolgraag delen wat mijn plannen gaan zijn. Ik ben zo razend enthousiast en wil dit zo graag, dus kan niet wachten tot ik ga starten.
Ik ben gaan zoeken naar HBO opleidingen en toch kom ik elke keer op Social Work uit dat het beste past bij mij. Social Work is een brede opleiding en je kunt er veel kanten mee uit, dus opzich is het niet verkeerd. Al is een specialisatie daarna doen wel het beste wil je uniek blijven, heb ik dat in mijn mars? Of is dat zorgen voor later? Social Workers zullen altijd nodig zijn, zeker met de hard opkomende psychiatrische aanmeldingen. Uiteindelijk ben ik een beetje gaan opzoeken naar beroepen die je kunt worden met de opleiding HBO Social Work die mij interessant leken. En toen kwam ik op Medisch Maatschappelijk Werker.
Nooit op gekomen zelf, want mij leek het altijd al leuk om in een ziekenhuis te werken, maar niet als verpleegkundige, ‘dus kan dat nooit’ dacht ik altijd heel simpel.
Maar dit wordt het. Ik wist het meteen toen ik het las. Ik heb al hele ideeën in mijn hoofd wat ik zou willen en hoe graag ik mensen zou willen helpen die (plots) ziek worden, of mensen die ziek zijn en hen begeleiden in dat traject en er voor diegene en naaste zijn. Hoe gaaf zou het zijn om later mijn eigen levenservaring te koppelen aan mijn beroep. Ik ben zelf ook heel plots ziek geworden en daarna ben ik in een donker zwart gat beland. Wat had ik graag gehad dat ik wat beter was opgevangen, zodat ik nu misschien een stuk minder opgekropte emoties zou hebben gehad. En ja tuurlijk kwam het ook door mezelf. Ik leek ook heel stoer en heel nuchter en het leek ook allemaal te gaan met mij naar de buitenwereld toe. Maar ik denk dat iedereen die dit ervaren heeft weet dat niemand zo nuchter is als zoiets met jezelf gebeurd, dat dit voor iedereen een traumatische ervaring / shock is geweest toen verteld werd dat je ziek ben en je leven voor altijd veranderd.
Als er in het begin al iemand door me heen was geprikt en me op een stoel had gezet en het gesprek met me was aangegaan dan had ik waarschijnlijk al veel eerder al mijn emoties kwijt gekund, dat had ik zo graag gewild of fijn gevonden. Maar ik moest me groot houden van mezelf, en wanneer iemand aan mij vroeg of ik een maatschappelijk werker nodig had, dan antwoordde ik ‘nee niet nodig, alles gaat goed’ . En dan werd er gezegd, ‘trek maar aan de bel als je er behoefte aan heb’. Maar geen idee hebbende hoe groot de stap was om te zeggen dat je snakt naar iemand waarmee je alles wilt delen, geen idee van dat ik weer na zo een ziekenhuisbezoek huilend in de auto zat en me zo eenzaam voelde.
Ik wil dit anders doen later. En ik wil mensen die het soortgelijke hebben meegemaakt helpen, ondersteunen en begeleiden.
(Nu hoor ik je denken, hoe ga je dat doen als je zelf nog zo onstabiel ben, maar de opleiding duurt 4 jaar en ik geloof erin dat ik dan weer helemaal de oude ben, of zelfs sterker dan ooit terug kom) Wat lijkt mij het mooi om dit te gaan doen. In mijn hoofd heb ik al hele ideeën, maar geen idee hoe ik later zomaar het ziekenhuis inkom met alleen mijn Social Work diploma en nul ziekenhuis ervaring of geen specialisatie van een afdeling. Maar dat ga ik allemaal nog uitzoeken. Eerst maar is kijken of ik überhaupt de slimheid heb van iemand met HBO niveau en of ik het doorzettingsvermogen heb om naast mijn baan nog een opleiding te gaan volgen. (van 4 jaar!!)
Ik heb me in ieder geval al aangemeld voor een paar open dagen op verschillende scholen. Ik heb het zelf al met mijn moeder en Luc besproken, iets wat ik normaal bij lange na nog niet gedaan zou hebben. Beide reageerde super goed en zeiden dat ik het in mijn mars zou hebben. Wel herinnerde ze mij allebei aan het feit dat ik dan wel dingen moet gaan laten en de knop echt weer even om moet. Maar dat heb ik er zeker voor over.
Ergens begin oktober wil ik mijn manager spreken en het hem vertellen. En ik wil de opleiding niet vanuit mijn werk krijgen, maar ga het zelf betalen. Dan zit ik ook niet aan een contract met mijn werk vast. Ik hoop dat mijn manager achter me staat en me steunt. En zo niet, dan is het alsnog mijn eigen keuze, want wat ik naast werk doet heeft hij in principe geen invloed op, toch? Zolang werk er maar niet onder leidt.
Ik ben heel benieuwd hoe dit allemaal gaat aflopen. Maar 1 ding ben ik zeker. Hier ga ik voor. En ik zal jullie op de hoogte houden.
Liefs, Bente
