Gita kreeg een nier van haar dochter: ‘dat zijn nog veel moederdagen voor jou, mam!’

Als moeder een nier van je dochter krijgen. Een mooi en tegelijkertijd moeilijk cadeau voor Gita om in ontvangst te nemen. Voor dochter Léonie stond de keuze vast. ‘Nadat ik van mijn oom had gehoord hoe slecht het met mijn moeder ging, twijfelde ik geen moment. Ik wil mijn moeder een nier geven.’

Gita loopt jarenlang rond met een hoge bloeddruk, als blijkt dat zij net als haar vader en broer cystenieren (ADPKD) heeft. Een enorme schok voor Gita. ‘Het werd bij mij pas laat ontdekt, omdat vroeger werd gedacht dat alleen mannen de aandoening konden erven. Om mijn nieren nog zo gezond mogelijk te houden, besloot ik mijn leefstijl aan te passen. Ik ging zoutarm eten, veel water drinken en meer bewegen.’

Het gaat lange tijd goed. Tot 11 jaar later een niertransplantatie onvermijdelijk is. ‘Het was voor mij een heel proces om de zoektocht naar een donornier aan te gaan. Wie ben ik dat iemand voor mij een nier opoffert? Uiteindelijk besloot ik Nierteam aan huis te laten langskomen, zodat zij voorlichting konden geven aan familie en vrienden over een niertransplantatie. Dat leek me een goed idee. Tijdens een etentje wilde ik dat bespreken met mijn gezin.’

Vlak voor dat etentje hoort Léonie van haar oom, Gita’s broer die ook een niertransplantatie heeft gehad, dat het niet goed gaat met haar moeder. ‘Daar schrok ik van. Maar daardoor wist ik meteen: ik wil mijn moeder een nier geven. Vlak daarna kreeg ik een appje van mijn moeder of ik morgen kwam eten. Perfect, dacht ik. Een mooie gelegenheid om het erover te hebben.’

Als Gita tijdens het etentje begint over Nierteam aan huis, spring Léonie ertussen. ‘Ik gaf aan dat ik graag een nier wil doneren. Dat voelde voor mij zó logisch. Een andere optie was er niet. Ik kreeg bijna jaloezie toen mijn moeder vertelde dat ook een vriendin wilde doneren.’

Het aanbod ontroert Gita enorm. ‘Tegelijkertijd vond ik het moeilijk om te accepteren. Een nier van mijn dochter, dat is nogal wat. Maar na een halfjaar hakte ik de knoop door en wilde ik ervoor gaan. Gevoelsmatig klopte het gewoon.’

Léonie merkt er niets van dat zij maar 1 nier heeft. ‘Na de donatie had ik wat pijn en vermoeidheid, maar dat ben ik alweer vergeten. Ik voel me hartstikke goed. Als ik nog een nier had, zou ik het zo weer doen. Mijn moeder heeft een nieuw leven dankzij mijn nier. Ik moedig mensen echt aan om het te doen. Ja, natuurlijk geef je iets weg. Maar dat is niet zomaar iets. Mijn kinderen en ik kunnen nog langer genieten van een fitte oma en moeder. Daar doe je het ook voor.’

Na een spannend halfjaar met onderzoeken is 27 oktober het moment waar ze zo naartoe hebben geleefd. ‘De operatie verliep gelukkig goed en een avond later zagen we elkaar weer voor het eerst. Dat gevoel is met geen pen te beschrijven. Zo intens. En zo’n opluchting dat we beide goed uit de operatie zijn gekomen.’

De nier slaat goed gaan, maar het duurde even voordat Gita zich beter voelde. ‘Het eerste halfjaar wilde ik te snel. Door alle positieve verhalen had ik het gevoel dat ik me meteen super fit moest voelen met mijn nieuwe nier, maar ik voelde me helemaal niet fit. Deed ik dan niet genoeg mijn best? Een verpleegkundige opende mijn ogen. Zij legde uit dat ik misschien te snel wilde. Uiteindelijk kon ik na een halfjaar pas echt goed opbouwen. Vooral in de zomer kon ik weer zoveel meer, dat was ik helemaal niet gewend. Echt wonderbaarlijk!’

Léonie kijkt naar Gita als ze zegt: ‘Voor mijn gevoel is deze nier levenslang, daar vertrouw ik op.’ Dat beaamt Gita. ‘Dat gevoel heb ik ook. De toekomst is weer open. Natuurlijk bedenk ik wel eens dat het ook een keer mis kan gaan. Maar ik maak me daar niet te druk over. Ik zorg ontzettend goed voor mijn nier en hoop dat ik er oud mee kan worden. 80 zie ik wel zitten’, glundert Gita. Léonie lachend: ‘Dat zijn dan nog heel veel moederdagen dat je een pakketje of bonbons krijgt, mam!’

Gita en haar broer zijn creatieve geesten. ‘We pakten het thema ‘transplantatie’ om daarmee abstracte kunstwerken te schilderen. Ook als een stukje verwerking.’ De basis van deze kunstwerken? Een foto van de donornier. Léonie legt uit: ‘Voor de operatie vroeg ik mijn chirurg een foto te maken van de nier. Een unieke en bijzondere vraag, maar hij kwam later bij mij op de kamer trots vertellen dat hij eraan had gedacht een foto van mijn nier te maken.’

Gita vult aan: ‘Op mijn computer had ik de foto van Léonies nier openstaan. In mijn ring met epoxy steen weerkaatste die foto. Dat is nu een van de kunstwerken geworden: de donornier, op een gaasje, op een blauw karretje, weerspiegeld in mijn ring.’

De expositie vond dit jaar plaats op eerste en tweede paasdag. ‘Het verbaasde me hoeveel mensen geroerd waren door ons verhaal. Vooral de foto van de nier in de ring is een aantal keer verkocht. Juist door ons verhaal. Op die manier stond het voor veel mensen voor nieuw leven’, aldus Gita.