'Schrijf die brief. Voor hen én voor jezelf.'

Als leraar Tim Hoogenbosch (63) ineens de klas uitloopt, heeft zijn vrouw Yvonne (62) hem nodig, weten de leerlingen op de middelbare school waar Tim Nederlands geeft. In de jaren dat zij wacht op een donorhart, neemt Tim zeven keer afscheid van haar, omdat ze het niet lijkt te gaan halen. Toch krabbelt ze steeds op. En dan is er in 2016 ineens een donorhart. Tim: 'Dankzij de donor hebben onze zoon en dochter nog een moeder. En ik een geliefde. Dat is zo'n immens cadeau.'

Moeilijk
Vijf maanden na de transplantatie schrijven ze samen een bedankbrief aan de nabestaanden van de donor. Huilend aan de keukentafel. En ja, dat was moeilijk. 'Enerzijds omdat woorden tekortschieten. Zelfs voor een leraar Nederlands als ik. Anderzijds triggert schrijven je emoties. Na jaren van onzekerheid en doorzetten, kwam er flink wat los.'

Gedachten op een rij
Naar schatting 6 of 7 op de 10 getransplanteerden, sturen geen bedankbrief aan (nabestaanden van) orgaandonoren. Terwijl die dat wel op prijs stellen. Om de drempel te verlagen biedt Tim sinds 2019 zijn hulp hierbij aan. Tientallen getransplanteerden nemen contact op. Sommigen weten niet waar ze moeten beginnen, anderen zijn bang de verkeerde woorden te kiezen, of onzeker dat ze te lang hebben gewacht met een brief schrijven. Allen lijken op zoek naar een klankbord om hun gedachten en gevoelens op een rij te zetten. Tim: 'Daardoor ontstaat ruimte om te schrijven. En de emoties aan te gaan.'

Hapje voor hapje
Dat nabestaanden veel aan zo'n brief hebben, is bekend. De waarde ervan is voor de schrijvers veel minder, meent Tim. 'Het voelt goed om nabestaanden te bedanken, misschien bij te dragen aan hun rouwproces. Maar vaak is het ook voor de schrijver louterend. Mede daarom is zo'n brief belangrijk.' Stilstaan bij wat een transplantatie voor je betekent, en daar woorden aan geven, kan helpen om opgekropte emoties te verwerken. Tim: 'Een vriend van me zei het mooi. De verwerking van een heftige periode is als het opeten van een hele ontbijtkoek zonder iets erbij te drinken. Dat lukt je niet in één keer. Dat doe je hapje voor hapje. Het schrijven van een brief is zo'n hapje.' Dat geldt ook voor Tim, nog steeds.

Bewust aan de slag
Als Yvonne herstellende is, valt Tim zelf uit. De verwerking van alle gebeurtenissen had hij onbewust uitgesteld, en nu loopt zijn brein over. Hij krijgt uitvalsverschijnselen. Tim krijgt hulp en herstelt. En hij gaat meer bewust bezig met wat hem raakt. Enerzijds door zich hard te maken voor meer aandacht vanuit de medische hoek voor verwerking. Anderzijds door mensen te begeleiden die er nog middenin zitten.

Intern opruimen
Tim begeleidt op een zeker moment iemand die zes jaar na de transplantatie de moed bijeenraapt om een bedankbrief te schrijven. Emoties blijken flink te zijn weggestopt. 'Dat geeft mentale druk. En tijdens zo'n proces komt het los. Ik beleef dat mee, het raakt me enorm. Maar het belang is groot. En vergeet niet: anderen begeleiden helpt mij ook. Het voelt als intern opruimen. Elke keer weer.'

Schrijf vanuit je hart
Slechte dankbrieven bestaan niet, wil Tim nog benadrukken. 'Schrijf vanuit je hart. Vertel iets over jezelf, zonder je identiteit te verklappen. Over waar je van geniet in het leven, dankzij dat donororgaan. Het maakt niet uit wat je schrijft. Maar dát je schrijft.'

Vraag gerust om hulp
Heb je een donornier ontvangen? En kan je wat hulp gebruiken bij het schrijven van een bedankbrief aan de levende donor of de nabestaanden van de overleden donor? Mail Tim via [email protected].