Voetsporen

‘Dertig jaar geleden las ik voor het eerst over het Pieterpad. Het kwam er toen niet van de route te gaan lopen. Mijn inmiddels overleden man was niet zo’n loper. Bovendien hadden wij een druk gezinsleven en de zorg voor mijn jongere zusje. Daarnaast vroeg onze zaak in oosters antiek veel aandacht.

Grote wens van mij is nu het volgende: vóór mijn 75ste verjaardag in september 2022 wil ik het hele Pieterpad hebben gelopen. Natuurlijk haal ik dat niet in één keer. De totale afstand omvat meer dan zessentwintig dagetappes die ik, verdeeld over een aantal weekends, kan doen.’

Met goedkeuring van mijn artsen begon ik onlangs met de eerste twaalf kilometer van Pieterburen naar Winsum. ‘Ik was kapot. Mijn rugzak was veel te zwaar. Gelukkig ontmoette ik mensen die een deel van mijn bagage naar het hotel aan het eind van de etappe wilden brengen.

Ik loop de routes in mijn eentje, maar voel me nooit alleen. Regelmatig maak ik een praatje met medewandelaars. Van twee voorbijgangers kreeg ik laatst een lift toen ik te moe was geworden om  de etappe uit te lopen.’

‘Wandelen zat er bij mij al vroeg in.  Elke zondag nam mijn vader mij  en mijn broertjes en zusjes mee uit wandelen. Hij leerde ons goed om ons heen te kijken. Ik zie nu, wanneer ik aan het lopen ben, zoveel dingen: ik geniet daarvan. Daarmee treed ik in de voetsporen van mijn vader. Heel bijzonder.'