Je eigen bedrijf waar je met trots al 20 jaar voor werkt loopt opeens risico en zelf moet je, je ook enorm gaan aanpassen op het gebied van voeding om die nieren zo lang mogelijk goed te houden. Dan komt er een punt dat het slechter gaat. Je hebt geen energie meer. Na lang rekken, door extra goed op voeding en levensstijl te letten. Op leeftijd van 57 is het klaar en heb je geen energie meer om te werken. Je kinderen wonen dan nog steeds thuis en gaan naar school. De nieren zijn te kapot. Je vrouw vindt het verschijkelijk en stelt zichzelf beschikbaar als donor. Na 1 jaar lang onderzoeken, blijkt bij de allerlaatste keuring dat je vrouw nierstenen heeft en een donatie zo goed als onmogelijk is. Ondertussen schommelt de gezondheid op het randje van dialyse en wordt de shunt geplaatst. Dan krijg je opeens een belletje: er is een nier voor je - kom NU naar het ziekenhuis! Je voelt het: je leven komt terug, je kan weer aan het werk en leuke dingen doen. Maar dan..…je wordt wakker uit de operatie en de dokter zegt “sorry meneer, het is mislukt. We hebben een menselijke fout gemaakt. Het spijt ons zeer”.
Daar gaat je geluk en fleurige toekomst beeld. Revalideren en maar hopen dat die dialyse uitgesteld wordt.. Ondertussen ben je niet transplantabel. De doktoren moesten immers een stukje ader van de donornier in het lichaam achterlaten, zodat er niet te veel spanning op de aders komt. En dan 2 maanden na de operatie.. scheurt opeens je buikwand.. deze was niet goed genezen en er beweegt veel vocht heen en weer in je buik. Inmiddels is de pandemie aangebroken en is het wachten op een mogelijkheid om weer op de operatietafel te komen.
Na 1 maand lig je er weer.. weer voor die zelfde kant waar je bijna een donornier zou ontvangen.. is deze kant van mijn lichaam nu verpest? Ik hoop het niet, maar de dokters zeggen dat het moeilijk wordt om aan de rechter kant een nier te ontvangen. 3 Maanden na dat de buikwand operatie, is er geen ontkomen aan. De dialyse moet beginnen…. het is zwaar, pijnlijk en heel vermoeiend. Maar je blijfr positief, fietst altijd naar het ziekenhuis, loop 10.000 stappen per dag, want je blijft de doktoren laten zien dat je het waard bent!
Inmiddele dialyseer je 10 maanden en wordt de buik alleen maar groter, de pandemie alleen maar erger en hoop je elke dag dat het reddende telefoontje komt - dat er een donornier voor je klaar staat.
Dit is het verhaal van mijn vader. Hij wacht op een donornier. Zijn omgeving kan hem niet helpen (ziekte in de familie en risico voor de kinderen) en hij is afhankelijk van een donor. Hij wil zo graag weer aan de slag - werken, hij hoeft niet met pensioen als hij 65 is. Hij houdt van mensen om zich heen en vindt het leuk om een bijdrage te leveren aan de maatschappij.
Als ik via dit platform mensen kan bereiken die een nier willen schenken of in gesprek zouden willen gaan over nierdonatie zou dit een kerstwens zijn die in vervulling wordt gebracht.
