15-Maart-1991
Daar was ik dan, als 2e kind op de wereld gezet door twee liefhebbende ouders.
De wereld werd aan mijn voeten gelegd en daar begon mijn reis.
Als baby was ik rustig en huilde ik volgens mijn moeder niet zo veel. Je kon als ouder niet merken dat er iets aan de hand zou zijn. Totdat ik opgegeven moment ziek werd en steeds maar weer opnieuw ontstekingen kreeg.
Mijn ouders waren verbaasd en wisten niet wat ze moesten doen.
Ze zijn keer op keer naar de doktor geweest maar ze kwamen er maar niet achter en werden weer naar huis gestuurd.
Na verschillende keren bij de doktor geweest te zijn en wat druk erachter te zetten is er een urinekweek afgenomen.
Resultaat; Infectie aan mijn Urethrakleppen.
Mijn urine kwam terug in mijn urineleiders en vergiftigde mijn nieren.
Na veel onderzoeken in het ziekenhuis, is eruit gekomen dat opereren de enige manier was om dit probleem tegen te houden, maar omdat ik nog een baby van 9 maanden was, konden zij mij nog niet opereren. Ik mocht pas geopereerd worden als ik 6 was, zei de arts.
De jaren verstreken en mijn nierfunctie verslechterde. Tegen de tijd ik 6 was, was mijn linker niertje al verschrompeld en functioneerde het niet meer.
Voor operatie moest ik eerder naar het ziekenhuis en werd ik door mijn ouders naar het ziekenhuis gebracht. Ik was bang, ik moest daar blijven. Gelukkig sliep altijd 1 van mijn ouders naast mij op de kamer om mij gerust te stellen.
In mijn kamer lagen nog 2 andere kinderen.
Op de dag van de operatie weet ik nog dat ik op de opereertafel werd gelegd en dat ik een masker over mijn gezicht heen kreeg en vragen werden gesteld totdat ik in slaap viel. De vragen die ze stelde gingen over vakantie en wat ik leuk vond.
De operatie was begonnen. Ze hebben mijn urethrakleppen hersteld en mijn urine kon weer normaal stromen.
Resultaat; geslaagde operatie.
Toen ik bij kwam viel me op dat er allerlei apparatuur, draden, toeters en bellen aan mij en mijn bed verbonden waren. Het deed pijn!, Ik wilde het eruit hebben. Ook lag er een cadeautje ingepakt om uitgepakt te worden. Dit was van mijn ouders, omdat ik zo stoer ben geweest!
De artsen hielden mijn waarden in de gaten en zorgden dat alles klopte.
Mijn herstel ging goed en de draden en apparatuur gingen 1 voor 1 mijn lichaam uit. Elke keer als er een draad eruit werd getrokken, moest het gordijn dicht. Het deed pijn en ik schreeuwde het uit. Toen ze eenmaal eruit waren, voelde dat erg goed. Zo ging het een aantal dagen door totdat ik weer uit bed kon en met mijn nieuwe vriendjes kon spelen.
Eenmaal alles eruit mocht ik weer naar huis. Dit heeft in totaal 2 weken geduurd.
Advies van de arts. Veel water drinken en jaarlijkse controle. Mijn ouders en ik werden er op geattendeerd dat ik ooit eens een nieuwe nier moest krijgen en dat ze dit met de tijd in de gaten zouden houden.
