Frank heeft diabetes en nierschade

Tekst: Florinda Siep / Fotografie: Lukas Nefkens

‘Ik leef alweer ruim 25 jaar met diabetes type 2. Lange tijd kon ik het chronisch ziek zijn goed combineren met mijn werk. Ik kreeg er steeds meer lol in om te begrijpen wat het effect van voeding is en hoe ik daarmee de gezondheidsschade lange tijd onder controle kon houden. Helaas kwam na mijn niertransplantatie de diabetes terug.’

Bij diabetes is er te weinig van het hormoon insuline beschikbaar in het lichaam. Je lichaam heeft insuline nodig om glucose om te zetten in energie. Als er te weinig insuline aanwezig is, komt er dus te veel glucose in het bloed. Deze glucose beschadigt de nierfilters. De nieren moeten harder werken en er ontstaan littekens op de nierfilters.

Diabetes gaat vaak samen met hoge bloeddruk. Ook dat veroorzaakt schade aan de nieren: 28% van de mensen met diabetes krijgt chronische nierschade. Daarmee is diabetes een van de belangrijkste oorzaken van nierschade.

‘Toen bij mij diabetes werd ontdekt, begon ik met tabletten om mijn glucosewaarden te verlagen. Dit bleek onvoldoende te werken. Dus stapte ik over op het spuiten van kort- en langwerkende insuline. Helaas bleven mijn glucosewaarden erg ontregeld. Soms moest ik wel 10 keer per dag insuline spuiten. Mijn arts stelde voor een insulinepomp te gebruiken om de glucosewaarden beter te reguleren. 

Ik was eerst huiverig, ik had er het beeld van een soort stoma bij. Maar de praktijkondersteuner van mijn huisarts vertelde een helder verhaal over wat een insulinepomp nou daadwerkelijk is. Gebruik ervan blijkt helemaal niet zo ingewikkeld als ik dacht en het scheelt een heleboel vingerprikjes.

De hoge glucosegehaltes in mijn bloed veroorzaakten intussen wel schade aan mijn nierfilters, in zo ernstige mate dat ik in 2020 moest starten met dialyseren.

Naast het vermijden van teveel suikers en ‘snelle’ koolhydraten, moest ik ook gaan letten op eiwit-, kalium-, fosfaat- en vochtinname. Opeens waren mijn dagen grotendeels gevuld met nadenken over voeding. Langzaam verdiepte ik mij er steeds meer in. 

Chronisch ziek zijn, was niet langer te combineren met mijn werk

Bij de insulinepomp kreeg ik ook een sensor op mijn bovenarm.  Hiermee kon ik constant mijn glucosewaarde aflezen. Zo hield ik in de gaten hoe hoog mijn glucosegehalte door de dag heen was en wat het effect van eten erop was.

Wat bleek?? Hoe meer aandacht ik aan mijn voeding gaf, hoe minder insuline ik nodig had. Ik begreep steeds beter wat het effect van voeding was. Zo bleek dat veganistisch eten voor mij fantastisch werkt. Gevolg was zelfs dat ik de insulinepomp niet meer nodig had.  

Helaas is de nierschade die ik door diabetes opliep, niet terug te draaien. Daarom moest ik een tijdje dialyseren en werd uiteindelijk een niertransplantatie noodzakelijk.

Na de transplantatie hoopte ik mijn werk weer te kunnen oppakken. Na achttien lesgeven op een hogeschool was ik overgestapt naar de functie van adviseur van het College van Bestuur totdat ik door ziekte thuis kwam te zitten. Nu, na mijn transplantatie, zijn de bijwerkingen van de anti-afstotingsmedicijnen helaas zo heftig dat ik mijn werk niet kan hervatten: ik heb last van evenwichtsstoornissen, waardoor ik amper kan lopen. Ook mijn energie is beperkt; mijn fysieke gesteldheid gaat achteruit. Het is nog maar de vraag of ik mijn promotieonderzoek kan afronden. Ook kwam de diabetes terug na transplantatie. Mijn eerste uitdaging is nu om daar opnieuw van af te komen.’

• www.nieren.nl/nieren-en-nierschade/wat-de-oorzaak-van-chronische-nierschade/nierschade-door-diabetes
• www.diabetesfonds.nl/over-diabetes/dagelijks-leven/hoe-werkt-insuline
• www.diabetesfonds.nl/wereld-diabetes-dag