De afgelopen dagen zijn heel hectisch geweest. Zowel allerlei dingen afronden voor wat betreft werk met eem mega to-do lijst die nog lang niet af is, maar ook vanwege twee ochtenden in het UMC Utrecht voor de zogenaamde 'afrondende gesprekken'. Abel (4jr) vertelde gisteren bij het avondeten trots dat hij aan zijn vriendje had verteld dat papa vanmorgen naar het ziekenhuis moest en dat volgens hem de nier er al uit is gehaald. Heerlijk die kinderlogica. Als ik er nou de avond na de operatie net zo vrolijk en fit bij zit als gisteravond, dan teken ik ervoor ;-).
In de gesprekken van de afgelopen twee dagen is uitgebreid stilgestaan bij alle uitslagen van de afgelopen maanden, de operatie zelf, en het herstel. Met als klap op de vuurpijl het ondertekenen van het toestemmingsformulier. Toch wel weer een bijzonder moment. Ik ben mij bewust van de risico's die ik neem, maar op papier ziet het er uiteindelijk spannender uit dan dat het in werkelijkheid is. Ik heb mij de afgelopen maanden enorm verdiept in alles wat met deze operatie gepaard gaat. Wat zijn precies de risico's, hoe vaak komen ze voor, proefschriften gelezen over de operatietechniek die ze gaan gebruiken en de daarbij ook behorende risico's, kortom, mij kunnen ze niet veel meer wijs maken. En dus zijn de gesprekken eigenlijk voornamelijk een herhaling van reeds bestudeerde informatie. Niks nieuws dus. Maar wel officieel. De voorlopige datum van 4 februari is hiermee een definitieve datum geworden. En dat is fantastisch nieuws.
De laatste afspraken waren vandaag, waarvan één gesprek waar Henk en Eline ook bij waren. Hierbij werd ook stilgestaan bij de risico's voor Henk en de nazorg voor hem. Daar had ik mij dan weer minder in verdiept, logischerwijs. Wat een intensief traject is het voor een ontvanger, met veel controles, medicatie, strenge leefstijladviezen. Alles om ervoor te zorgen dat zijn lichaam weer zo gezond als mogelijk wordt en de nier zo lang mogelijk kan blijven zitten. En dan besef ik mij weer dat ik echt aan de andere kant van de tafel zit dan dat ik in dit soort gesprekken gewend was in het verleden. Deze keer word ik niet geopereerd omdat ik ziek ben, voel ik mij hartstikke fit, en is het herstel enkel een herstel om daarna weer verder te gaan. Maar voor Henk is dat anders. Die gaat de operatie 'ziek' in, en zal de rest van zijn leven rekening moeten houden met de adviezen en medicatie die hij nodig heeft om zo gezond als mogelijk te blijven. Maar als het goed is wel veel gezonder dan hij nu is. En dit is voor mij wederom de bevestiging van mijn keuze. Wat ben ik blij dat ik hierin mijn steentje mag bijdragen om zijn leven hopelijk weer een stuk gemakkelijker te maken, ondanks de blijvende ongemakken.
Deze week kwam ook de nieuwsbrief vanuit de Academie voor Mindful Teaching waar ik samen met Eline werk uit. Hierin beschreef Eline de naderende donatie. Wat een prachtige reacties zijn daar op binnen gekomen. Wat een enorme steun wordt er onze beide kanten opgestuurd. Zo ook in de reacties op mijn vorige blogpost. Dankjullie wel allemaal voor de overweldigende lieve berichten. De berichten raken mij stuk voor stuk en geven mij een heel bijzonder gevoel, in deze bijzondere tijd.
En dan nu tijd voor weekend. Even niet te veel met werk bezig zijn en vooral ook stilstaan bij mijn kinderen en vrouw. Heerlijk samen zijn en samen te genieten. Om dan zondag nog een keer met zn allen samen te komen met Henk en Eline, ter voorbereiding op een bijzondere, intense periode die eraan zit te komen.
Tot de volgende blogpost!
Mark
