Op 30 januari 2023 kreeg ik een mail van het ziekenhuis. Ik moest een vragenlijst invullen en terugsturen. Hierna zou ik gebeld worden voor een afspraak. Ik zou mij niet zijn als deze niet terplekke ingevuld moest worden. Dus dit gebeurde ook.
Mijn eerste gesprek in het ziekenhuis was op 16 februari 2023. Mijn man kon helaas niet mee, maar mijn dochter en zusje gelukkig wel. Dit was een goede afleiding, want ik was vrij zenuwachtig. Het parkeren was een hel. Geen idee waarom, maar álle garages zaten vol. Nu ben ik het type dat liever een half uur te vroeg is dan 1 minuut te laat (precies om deze reden). Dus kon ik nog een plekje in de aangrenzende woonwijk vinden aan de straat. Hup kinderwagen uit de auto, dochter (was ziek) in de wagen, goed ingepakt, krentenbolletje, drinken, tas en knuffel mee en rennen naar het ziekenhuis. Hier moest ik mij nog inschrijven. Normaal gaat dit via inschrijfzuilen maar deze werkten niet en mijn hemel wat is dat ziekenhuis groot. Van de ene zijde van het ziekenhuis moesten we rennen naar de andere zijde. Na de inschrijving snel door naar de poli nefrologie.
Toen we aan de beurt waren kwamen we bij dokter R. op spreekuur. Hier kreeg ik vragen over mijn motivatie, dochter, mijzelf, familiegeschiedenis etc. Ik vond het geen leuke arts en wij hadden duidelijk een ander idee van bedside manner. Al lag ik dan niet in een bed. Ik kreeg nog even spanning toen mijn HELLP-syndroom ter sprake kwam en de arts mij vertelde dat een donatie dan waarschijnlijk niet kon. Veel patiënten die HELLP hebben gehad houden een te hoge bloeddruk vertelde zij. Toen ik aangaf dat ik voor mijn zwangerschap altijd een lage bloeddruk had gehad en nu onder goede controle stond waarbij deze altijd perfect is geweest wilde zij dit controleren. Begrijpelijk, maar mijn bloeddruk was 120/80 met 93 slagen per minuut. Een schoolvoorbeeld van hoe het zou moeten zijn.
Zoals ik aangaf vond ik dokter R. geen leuke arts. Wij werden duidelijk geen vrienden. Dit werd bevestigd toen ik meerdere vragen kreeg die insinueerde dat nierdonatie misschien wel gewoon beter niet gedaan kon worden. Misschien is dat haar rol hier. Moet zij het kaft van het koren scheiden, maar na zo'n 10 verschillende vragen op deze wijze was ik er wel klaar mee. Gelukkig was het gesprek klaar. Ik zou gebeld worden voor een vervolg onderzoek. Bij het naar buiten gaan zei mijn zusje "Zó die arts moeten ze niet nemen om nierdonoren te rekruten, het leek wel of ze je er vanaf wilde praten". Het enige dat ik nog kon denken was (Alsjeblieft laat dit niet mijn arts blijven).
