Het is nog 16 augustus laat in de avond als de deur open gaat en het licht aangedaan wordt terwijl ik slaap. Twee stagiaires lopen binnen voor controles. Slaperig ga ik verliggen zodat zij overal bij kunnen. Mijn saturatie, bloeddruk en temperatuur worden gemeten. Alle keren is dit laatste bij mijn linker oor gedaan. Ook nu. Mijn temp is 37°, niet gek na een operatie maar als ik aangeef dat ik dan verhoging heb wordt hier heel denigrerend op gereageerd. "Nee dat heb je niet. De norm is 37° dus het is precies goed". Ik geef aan dat ik altijd lager zit mijn gezonde temp is tussen de 36 en 36,5 maar dat ik weet dat na een operatie omhoog kan gaan want je lichaam heeft een klap gehad. Dat ik me niet zorgen maak, maar dit wel genoteerd moet worden mocht het nog meer stijgen. De twee kijken elkaar aan alsof ik weer zo'n lastig figuur ben. 1 Van de 2 loopt om mijn bed heen en drukt zonder pardon de temp in mijn rechter oor. "36.9°, schrijf die maar op" zegt ze tevreden. Ik antwoord dat het een vreemde gang van zaken is om random te bepalen dat rechts nu in ene leidend is gezien al mijn metingen links waren.
Ik vraag of ze wil kijken of mijn katheterzak vol zit, omdat ik graag wil slapen. Mocht hij vol zitten dan kan hij immers zo geleegd worden voor ik er weer wakker voor moet worden. Ze kijkt en zegt, "ja bijna, maar patiënten moeten dit zelf in de gaten houden". Ik kan nog niet eens zelf rechtop zitten zonder hulp. "Hoe moet ik onder mijn bed kijken?" vraag ik. Boos kijkt ze me aan terwijl ze zonder nog iets te zeggen weglopen en het licht aan laten. Schijnbaar moet ik met het licht aan slapen vanavond.
Weer val ik in slaap als de deur weer open vliegt en 1 van de 2 meiden mijn kamer binnen loopt en roept "Ik kom je bloedsuiker meten". Ik denk, huh vreemd, is niet nodig geweest, maar als zij het zegt zal het nodig zijn. Ze staat in mijn kamer op haar lijst te kijken en zegt oh verkeerde patiënt. Ze draait zich om en loopt zonder pardon weer de deur uit, deze open latende.
Donderdag 17 augustus word ik wakker en ben ik niet misselijk en heb ik geen pijn voor het eerst in 3 dagen. De nachtdienst heeft schijnbaar mijn licht uitgedaan en mijn deur voor me gesloten. Lieve meiden. Er wordt op mijn deur geklopt en de facilitairedienst komt binnen met de vraag of ik ontbijt wil. Ik merk dat ik trek heb en neem het aanbod graag aan. Twee beschuitjes met kaas en een gekookt ei. Heerlijk eindelijk weer eten zonder misselijk zijn. De ochtenddienst komt binnen en ik ben blij te zien dat het de leuke verpleegkundige is. Ik geef aan geen pijn te hebben en graag te willen douchen. Ze lacht en zegt handdoeken voor me te gaan halen. Ik sleep mezelf een beetje pijnlijk uit bed naar de badkamer en mag op de douchestoel gaan douchen terwijl zij mijn bed verschoont. Ik voel me herboren!
Als ik mijn kamer weer in loop lacht ze dat het heerlijk ruikt door mijn douchegel en zegt ze "ik doe je deur even open dan kan iedereen er van genieten". Ik lach terug en ga zitten op mijn bed om nog even te lezen. Straks krijg ik visite dus nu kan het nog even.
Er wordt weer op de deur geklopt en de chirurg en arts lopen binnen voor hun ronde. Er wordt gevraagd hoe ik mij voel en ik geef aan dat ik eindelijk niet zoveel pijn meer heb en dat de misselijkheid ook eindelijk weg is. De chirurg geeft aan dat ik morgen naar huis mag tenzij ik vandaag al zou willen. Gretig knik ik ja. Ik wil naar huis! Niets liever zelfs. Hij lacht en zegt dat dacht ik al. Ik moet de ochtend even aankijken. Er wordt bloedgeprikt en als de uitslagen goed zijn mag ik vanmiddag naar huis.
Dan komen mijn mans neef en diens vrouw binnen. Blij dat zij er zijn klim ik uit bed in de rolstoel en gaan we naar het dakterras waar ik ze alles vertel over afgelopen dagen. Rond de lunch vertrekken we van het dakterras naar het atrium om broodjes te halen bij de bakker. Samen eten we deze op terwijl we mensen kijken en wachten op mijn zusje. Als mijn zusje er is gaan mijn mans neef en zijn vrouw naar huis. Het was fijn dat ze er waren.
Als wij weer boven komen heb ik pijn en vraag ik om medicatie. De fijne verpleegkundige is er nog en zegt dat ze gelijk even gaat kijken voor me. Mijn zusje gaat naar de wc als ze de verpleegkundige tegen komt die aangeeft dat ik mijn medicijnen al gehad heb om 12 uur volgens de aftekenlijst. Dat kan niet want toen was ik beneden realiseert zij zich ook. Gelukkig krijg ik dus wel medicatie.
Als ze deze komt brengen vraag ik of de uitslagen er al zijn en of ik naar huis zou kunnen. Ze lacht en zegt dat ze gaat kijken voor me. Ze komt terug en zegt dat alles goed is en ze gaat bellen voor het ontslag dat zal plaats vinden tussen 3 en 5 uur.
Ik bel mijn man om het goede nieuws te vertellen. Ook hij is super blij en zegt gelijk in de auto te stappen. Als ik opgehangen heb gaan mijn zusje en ik naar beneden naar de Starbucks. We zijn beide heel blij en maken veel grapjes.
Eenmaal boven pakken we mijn spullen in en komt de arts langs voor het ontslaggesprek. Ik krijg een controle afspraak voor over 6 weken. Ook krijg ik zonder het te vragen een recept voor morfine. Na al het moeilijke gedoe omtrent de medicatie van afgelopen dagen ben ik stomverbaasd. Ook mijn zusje en man zijn erg verbaasd hierover.
Samen gaan we naar beneden en halen mijn medicijnen en gaan eindelijk weer naar huis.
