Michelle (35) ontdekte ruim tien jaar geleden per toeval dat zij ernstige nierschade heeft. Dat bleek uit een bloedtest. Lange tijd had Michelle nergens last van, en realiseerde ze zich niet hoe ernstig haar situatie was, tot ze hoorde dat ze een donornier nodig had. Met nog maar 8% nierfunctie ontving zij drie jaar geleden een nier van haar moeder, Katy.
‘We blijven team Strong’
Een kwetsbare zoektocht
Katy: “Ik hoefde geen seconde na te denken. Dat Michelle mijn nier mocht hebben was voor mij vanzelfsprekend. Helaas bleek mijn nier door een bloedgroepverschil geen match voor Michelle. Dat was een flinke tegenvaller.”
Dus begon Michelle haar zoektocht naar een passende donornier. Michelle: “Iemand vragen om een nier af te staan, dat is zoiets groots. Maar ik moest wel. Een vriend heeft me zijn nier aangeboden, maar bedacht zich later toch. Toen begon de tijd te dringen, want hoewel ik mij nog goed voelde, ging mijn nierfunctie snel achteruit.”
Team Strong
Drie jaar geleden besloten de artsen het risico te nemen om Michelle alsnog de nier van haar moeder te geven en over de bloedgroep heen te transplanteren. Met een speciale behandeling om antistoffen af te remmen, was er toch een kans dat de niertransplantatie zou slagen.
Een spannende beslissing. Katy: “Natuurlijk had ik zorgen, maar de gezondheid van mijn dochter is mijn prioriteit. Ik was dan ook vooral blij dat ik het kon doen. Wat is er nou mooier dan iemand het leven geven.”
Michelle: “Een garantiebewijs dat het goed komt, kon niemand ons geven. En je moeder onder het mes zien gaan, dat is heftig. Maar mijn moeders volste vertrouwen in de operatie stelde me gerust.” Katy: “We waren team Strong, en ik wist zeker dat we er sterk gingen uitkomen.”
Voor altijd nierpatiënt
De operatie en het herstelproces waren voor Michelle en Katy uitdagend. Katy: “Vooral Michelle in het ziekenhuis achterlaten na de operatie vond ik lastig. Zelf was ik al na twee weken hersteld. Maar ik voelde me pas weer de oude toen het ook met haar beter ging.”
Inmiddels gaat het goed met Michelle en probeert ze alles uit het leven te halen. Michelle: “Maar ook nu nog geldt: al leef ik gezond en slik ik mijn medicijnen, ik weet niet hoelang de nier meegaat.”
Taboe doorbreken
Het grote gebrek aan kennis over leven met een nierziekte vond Michelle lastig. Michelle: “Mensen denken dat een niertransplantatie een keuze is, terwijl je zonder gewoonweg niet overleeft. Of dat je genezen bent met een nieuwe nier, maar je blijft nierpatiënt. Het zou fijn zijn als mensen zich in de toekomst meer bewust zijn van hoe zwaar leven met ernstige nierschade is. Daar probeer ik wat aan te doen.”
Het taboe op ‘patiënt zijn’ doorbreken, dat wil Michelle bereiken met haar Instagram en de gelijknamige podcast: Even tot Nier. Hiermee steunt ze mensen in vergelijkbare situaties. En zorgt ze voor meer begrip voor nierpatiënten.
Hechter dan ooit
Met Katy ging het al snel na de operatie weer goed: “Leven met één nier gaat prima. Ik weet dat teveel zout voor niemand goed is, maar toch zondig ik af en toe. Dat ik dat kan, is een groot geluk. Voor Michelle ligt dat heel anders.”
De band tussen Katy en Michelle is sinds de niertransplantatie nog sterker dan ooit. Michelle: “Juist omdat we weten dat het leven niet vanzelfsprekend is, genieten we extra bewust van elk moment samen.” Katy: “Wij laten we ons niet meer tegenhouden door tegenslag.”
Versnel onderzoek naar niertransplantaties
Samen zetten we geen punt, maar een komma voor nierpatiënten.